ابن عماد خراسانی

از شاعران پارسی گوی سده ۸ قمری. از اشارات کوتاه تذکره‌نویسان چنین برمی‌آید که اصل ابن عماد از خراسان و زادگاه او نیز آنجا بوده، ولی در شیراز اقامت داشته و اکثر اوقات خود را در این شهر گذرانده است (دولتشاه، ۲۳۷؛ اوحدی، ۱۱۱؛ صبا، ۱۸). معلوم نیست که وی به کدام یک از مناطق خراسان تعلق داشته و در چه زمانی آن ناحیه را ترک کرده و به شیراز مهاجرت کرده است، ولی طول اقامت وی در شیراز موجب شده است که برخی او را شیرازی بپندارند (احمد‌علی خان، ۱۴۲؛ رحمعلی خان، ۳۶). ابن عماد در بیشتر فنون سخن مهارت داشته (اوحدی، همانجا) و اشعار او مورد توجه سخندانان بوده است، چنانکه دولتشاه سمرقندی (همانجا) شیوایی کلام او را در غزل و قصیده ستوده است. ابن عماد اشعاری در مدح رسول اکرم (ص) و امامان (ع) سروده است که نشان از تشیع او دارد. اشعار او دارای مضامین عرفانی است و در غزلیات خود «ابن عماد» تخلص می‌کرده است.