پروانه فروهر

یک روز 

شاید، یک روز 

که آفتاب گیسوی نقره ای دماوند پیر را نوازش مى کند 

در یک غریو تندر بارانی 

در یک نسیم نوازشگر بهار 

یک روز 

شاید همراه پرواز پرستوی عاشقی 

واژه ی لبخند، به سرزمین سوخته ی من باز گردد 

امید، کوبه ی در را بفشارد 

و سپیدی، جای تمامی این سیاهی ها را پر کند 

آن روز بر مردگان نیز 

سیاه نخواهم پوشید 

حتی بر عزیزترینشان

پروانه فروهر