خواجه رشیدالدین فضل الله

یادش بخیر. طرح نو در آن زمان واقعا ناشری پیشرو بود و چقدر به صنعت جان‌گرفته‌ی نشر در آن سال‌ها رونق داد. همین مجموعه را به چند نفر پژوهشگر کاردان سفارش داد که تقریباً بیشتر آثاری که تألیف شد بعدها جزو مهم‌ترین منابع حوزه‌شان شدند یا دست‌کم آثاری واقعاً خواندنی بودند که نویسنده برایش زحمت کشیده بود. مثلاً اگر اشتباه نکنم ضیا موحد درباره‌ی سعدی، محمدعلی موحد درباره‌ی ابن بطوطه، ذکاوتی قراگوزلو درباره‌ی ابوحیان توحیدی، پرویز اذکایی درباره‌ی رازی، محمد قائد درباره‌ی عشقی و ... کاری به کتاب‌های سیاسی طرح نو و جهت‌گیری سیاسی آقای پایا ندارم، به لحاظ حرفه‌ی نشر واقعاً در آن دوره نمونه بودند و آثاری ماندگار سفارش دادند و چاپ کردند. در ترجمه‌ها و پژوهش‌ها واقعا حتی یک نمونه کتاب‌سازی هم نبود (کاری که متأسفانه بسیاری از ناشران اعم از خصوصی و دولتی در آن ید طولا دارند). در تاریخ نشر ایران نام فرانکلین، امیرکبیر، و خوارزمی به خاطر نقش‌شان در ترغیب مؤلفان و مترجمان به تولید آثار، ثبت شده است. در دهه‌ی هفتاد واقعاً به نظرم طرح نو نقش مشابهی داشت. شاهدش همین کتاب‌هایی که هنوز خواندن دارد.