ساخت گرایی و نشانه شناسی

هر ناظری ناگزیر از خلق و آفرینش چیزی است از آنچه نظاره می کند. از همین رو، پیوند و رابطهُ میانِ نگرنده و نگریسته، تنها چیزی می شود که می توان مشاهده کرد؛ رابطه، خود بدل به مواد و دستمایۀ واقعیت می شود.وانگهی، اصل مربوطه می بایستی کلّ واقعیت را پوشش دهد. در نتیجه می توان چنین گفت که ماهیت راستین چیزها نه در خود چیزها که در روابطی نهفته است که ما میان آن ها برمی سازیم و سپس ادراک می کنیم. این مفهوم نو، یعنی این که جهان از روابط ساخته شده و نه از چیزها، نخستین اصل از آن شیوهُ اندیشه ای را تشکیل می دهد که درست و شایسته می توان «ساخت گرایی» خواند.... با این همه، ما عجالتاٌ می بایستی تمرکز خود را بر روی تاُثیری بگذاریم که شیوهُ اندیشهُ ساخت گرا بر روی مطالعه ادبیات نهاده است. در حین این کار
می توانیم به خود یادآوری کنیم که از میان همهُ هنرها، هنری که مستلزم کاربرد واژه هاست، یعنی زبان، نزدیک ترین پیوند را با آن جنبه از سرشت آدمی دارد که به او تشخص و تمایز می بخشد.
و از سر تصادف نیست که اکنون بسیاری از مفاهیمِ محوری در ساخت گرایی در آغاز به طور کامل در پیوند با مطالعهُ نوینِ زبان، یعنی زبان شناسی، و نیز مطالعهُ نوینِ آدمی، یعنی مردم شناسی، پرورش یافتند. اندک حوزه هایی بتوانند بیش از این دو به «ساخت های ماندگار و پایدار» ذهن نزدیک شوند. ( برگرفته از درآمد کتاب )