دفترچه سرخ

✔️ دفترچه‌ی سرخ مجموعه‌ی مصاحبه‌هایی است موشکافانه با پل استر که عمق اندیشه‌های این نویسنده‌ی پست‌مدرن را می‌کاود. او در این گفت‌وگوها برداشت‌های متعارف درباره‌ی ادبیات را به سخره می‌گیرد، نیاز به آفرینش ادبی را تحلیل می‌کند و در عین حال فهم مسایل بحرانی ادبیات را آسان‌تر می‌سازد. در بخشی دیگر، حوادثی واقعی چون وقایع منتشره در روزنامه‌ها، دستمایه‌ی آفرینش داستان‌هایی نامنتظره شده‌اند.

کتاب «دفترچه ی سرخ» شامل سه بخش است.
بخش اول دربرگیرنده سه مصاحبه با «پل استر» است که در این مصاحبه ها با جنبه های جالبی از شخصیت «استر» و هم چنین تا حدودی با روش کار و سلیقه ادبی او بیشتر آشنا می شویم.
بخش دوم کتاب، نوشته هایی است به قلم خود او با عنوان «داستان های واقعی» که وقایع و اتفاقاتی که دستمایه او برای آفرینش آثارش شده اند. استر خودش درباره این داستان ها، در جایی از همین کتاب گفته است:«همه داستان ها حقیقی هستند، کاملا حقیقی.»
بخش آخر نیز شامل دو موخره است که اولی مصاحبه منتشر نشده ای است که دانشجویی برای تهیه پایان نامه اش درباره کتاب «سه گانه نیویورک» با «پل استر» انجام داده که گفت و گویی جذاب و آموزنده نیست و دومی یادداشتی است بر آثار «استر» با عنوان: «روایت پست مدرنِ استر».
در مصاحبه های بخش اول، تمرکز بر روی آثار «استر» است و روش کارش در نوشتن و خواندن نویسندگان مورد علاقه اش و مفاهیمی که در نوشته هایش وجود دارد، نکته ای که گاه با غلو استر از دنیای داستانی اش همراه است و تئوری هایی که ارائه می دهد با درونمایه آثارش همخوانی ندارد.
از خلال این مصاحبه ها درمی یابیم که «استر» نویسنده ای شهودی و درونی است و بسیار شخصی می نویسد. او بسیاری از مباحث تئوریک مربوط به داستان نویسی را یا نمی خواند و یا در نوشتن، هیچ استفاده ای از آنها نمی کند. انگار ساختار هر اثرش چیزی منحصر به همان اثر است و منطبق با هیچ یک از قوانین داستان نویسی نیست که البته در جای خود قابل بحث است زیرا آثار این نویسنده عمدتا خواننده را به یاد کارهای دیگرش می اندازند و شیوه نوشتن او هم شیوه ای ثابت است.
استر در یکی از مصاحبه هایش می گوید:«هر چه بیشتر به نوشته هایم فکر می کنم، مسائل نظری برایم کم اهمیت تر می شوند. وقتی به کتاب هایی فکر کنی که تحت تاثیرت قرار داده اند، متوجه می شوی که آن ها هم به همان دلیل نوشته شده اند. چیزی آدم را صدا می کند، به سمت خود می کشد و باعث می شود به روایت گوش دهی. در نتیجه، این موضوع ارتباط چندانی با ادبیات ندارد.»