ایرانیان

ستایش داریوش بزرگ هخامنشی در نمایشنامه ایرانیان آشیل
آیا داریوش ، آن شاه فقید ، شاهی که با خدایان برابر بود ، سخن مرا می شنود؟
آیا زاری ها و شکوه های مرا که تمام درد و رنجم در آنها انباشته شده ، به زبان خاص خود ، که به گوشش روشن و آشناست می شنود؟
من به بانگ بلند بدبختی ها و رنج های بی پایانی را که روحم را انباشته اند فریاد می زنم ، آیا او از ژرفای تاریکی ها فریاد مرا می شنود؟
ای زمین ، ای ارواح جهان زیر زمینی ، بگذارید آن موجود الهی و با شکوه ، آن خدایی که در شوش زاده شد و ایرانیان او را می پرستند ، از درون شما بیرون آید،
بگذارید آن کسی که سرزمین ایران هرگز همانند او را ندیده است ، به سرزمین روشنایی بازگردد ،
زیرا که این مرد برای ما گرامی است و روح و کرانه هایی که او را در بر گرفته اند برایمان عزیز است.
ای خدایان زیر زمینی ، ای آیدونئوس ، بگذارید داریوش به کاخ خود بازگردد.–
ایرانیان می گفتند او سرشار از خداست و کشتی خود را با الهام از ایزدان هدایت می کرد.– شاه ، ای شاه پیر ، به میان ما بازگرد ،
بر فراز زمینی که گور تو را پوشانده است نمایان شو.
پا و پاپوش زرین خود را بر این سنگ بگذار و به ما بار دیگر اجازه بده تا به تاج شاهی ات بنگریم.
بازگرد ، آه بازگرد ای داریوش ، ای پدر بی نقص…
افسوس ! در آن هنگام که شاه پیر ، شاه توانا ، شاه شکست ناپذیر و بی نقص ، داریوش خداگونه ، بر این سرزمین فرمان می راند ، زندگی در شهر های آرام ما چقدر زیبا و با عظمت بود…
نمایشنامه ((ایرانیان)) نوشته آشیل یونانی ، بیت های 630 تا 670 و 850 تا 865