در محضر غزالی: وصایا و مواعظ

حجه‌الاسلام امام ابوحامد غزالی، ملقب به "زین‌الدین" در سده‌ی پنجم در توس می‌زیست. وی پس از تحصیل مقدماتی علوم در خراسان به بغداد رفت و در نظامیه‌ی آن شهر به تدریس مشغول شد و خیلی زود به امام عراق مشهور گشت؛ چنان‌چه پیش از این به امام خراسان شهرت یافته بود. غزالی در مدت حضورش در بغداد انقلابی در فقه ایجاد کرد و کتاب‌هایی در این زمینه نگاشت. وی یکی از کسانی است که در طول سده‌های متمادی در عرصه‌ی تربیت و مسائل مربوط به آن سرآمد بود. از جمله آثار برجسته‌ی ایشان می‌توان به احیاء علوم‌الدین، منهاج‌العابدین، بدایه الهدایه، میزان‌العمل، ایها‌الولد و... اشاره کرد. در این کتاب که جنبه‌ی اخلاقی و تربیتی دارد، مواعظ و سخنان باقی‌مانده از غزالی در سه فصل گنجانده شده است. فصل نخست به عبارتی از کتاب "احیاء"، "بدایه الهدایه" و دیگر آثار اختصاص دارد. فصل دوم از رساله‌ی مشهور ایشان به نام "ایهاالولد" اقتباس شده که شامل نصایح و مواعظی برای مسلمانان در هر زمانی است. فصل سوم نیز به بیان بیماری‌ای اختصاص دارد که غزالی آن را بیماری‌ای مهلک نامیده است: بیماری هلاک‌کننده‌ای که غرور نام دارد و امام رساله‌ای جداگانه نیز برای آن نوشته است.