نقش علمای شیعه در رویارویی با استعمار

بررسی دیدگاهها و موضع گیریهای علمای شیعه و نقش آنان در برابر استعمار خارجی در مقطع زمانی دو دهه آغازین قرن بیستم ( ۱۹۰۰-۱۹۲۰م/ ۱۲۷۹-۱۲۹۹ ش) در دو گستره ی جغرافیایی ایران و عراق ، موضوع مورد بحث در اثر حاضر است.
از منظر شیعیان در پی غیبت دوازدهمین امام شیعیان ، در ابتدا نائبین خاص امام زمان (عج) و سپس علما ، فقها و مرجعیت شیعه ، روشنگر احکام شرعی ، حجت خدا در زمین و فریاد رس جریانات و جوامع شیعی به هنگام نصرت خواهی بوده اند و همواره مراجع و علماء از رهبری مشروع و مقبولی در بین جوامع شیعی برخوردار بوده اند ، با پیدایش شکل نوین استعمار در اواخر قرن نوزدهم ، طرحها و برنامه هایی به منظور استعمار فزون تر کشورهای کمتر توسعه یافته و بویژه ملل مسلمان ، مورد توجه دولتهای غارتگرغرب قرار گرفت و از همین زمان است که ما شاهد ایفای نقش بارز علمای شیعه بمنظور رویارویی با تحریکات و فعالیهای استعمارگرانه میشویم و این اثر نیز مشخصا به قصد بررسی کیفیت و چگونگی این رویارویی ها ، توسط سلیم الحسنی به نگارش در آمده است.