شیخ شرف‌الدین احمد بن یحیی منیری و سهم او در نثر متصوفانه فارسی

شیخ شرف‌الدین احمد منیری (661 ـ 782 هـ) در زمره شماری از نیک‌مردان پارسا و بلندآوازه ایرانی‌تبار است که در جمع عارفان صاحب مکانت منطقه از اعتبار خاصی برخوردار است و عمر دراز و پرثمر او، نقشی ارجمند در ارائه تصویری زیبا از حیات زاهدانه و ریشه‌گیری اندیشه‌های عارفانه داشته است. اخبار منقول از او، نشان می‌دهد که در سیروسلوک صوفیانه مدارج بالایی را طی کرده و از بسیاری از تعلقات دست‌وپاگیر حیاتی تبری تمام نشان داده است تا آنجا که اعتماد گروه کثیری از ابناء روزگار را به خود جلب کرده و با وجود استغنای طبع تنها به تمنای مریدان بر مسند هدایت و ارشاد خلق تکیه زده است. این کتاب در سه بخش عمده آورده شده است. در قسمت اول منابع مورد استفاده و نیز اسلاف شیخ منیری آورده شده است. در قسمت دوم نویسنده به شرح احوال و زندگانی شیخ پرداخته و در خلال ابوابی متعدد و ممتع از مقصود سخن گفته است. بخش سوم تحقیق به موضوع اصلی برمی‌گردد و آثار و ملفوظات شیخ و سهم او در نثر متصوفاته فارسی شبه قاره را به تفصیل توضیح می‌دهد.