دیوان حکیم افضل‌الدین محمد مرقی کاشانی، بابا افضل

افضل الدین محمد بن حسین بن محمد مَرَقی کاشانی معروف به بابا افضل (زاده نیمۀ اول قرن شش، فوت حدود ۶۱۰ هـ.ق.)، فیلسوف و حکیم بزرگ ایرانی است که تعداد زیادی رباعی به او نسبت داده شده است. از جزئیات زندگی او تقریباً هیچ چیز روشنی در دست نیست، بر اساس قراین در اوایل قرن هفت مقارن حمله سراسری چنگیز به ایران زمین، بابا افضل در سنین پیری بوده است. خواجه نصیرالدین توسی گفته است که شخصی به نام کمال الدین محمد حاسب که از شاگردان بابا افضل کاشانی بوده است در روزگار نوباوگی خواجه نصیر به دیار آنها (توس) افتاده است وخواجه نصیر برای یادگیری ریاضی پیش وی می‌رفته است. نسخه‌های خطی نوشته‌های فلسفی بابا افضل در کتابخانه‌های ایران و جهان به نسبت زیاد است. نوشته‌های فلسفی او کوتاه است و بیشترین آنها به زبان فارسی و تعدادی هم به زبان عربی است و بعضی از نوشته‌های عربی خود را به خواهش دوستان و مریدان به فارسی برگردانده است. نوشته‌های فارسی او به زبانی روان و سلیس نوشته شده است. در سال ۱۳۵۱ چهار تن به نام‌های مصطفی فیضی، حسن عاطفی، عباس بهنیا و علی شریف کتابی را چاپ کردند و اسم آن را گذاشتند دیوان بابا افضل (تا آن تاریخ بابا افضل دیوان نداشت)، که در این دیوان۶۸۷ رباعی و چند غزل و قصیده گردآوری شده است.