با چشم باز 4: بنی صدر

سخنرانی 17 شهریور بنی صدر بلوایی برپا کرد. اتهامات آن قدر سنگین بود که آقایان بهشتی، رئیس دیوان عالی کشور، رجایی، نخست وزیر وهاشمی، رئیس مجلس بر خود واجب دانستند که بابت سخنان رئیس جمهور توضیحاتی بدهند. دکتر بهشتی با تأکید بر موارد قانونی حاکم بر جمهوری اسلامی قسمت های زیادی از سخنان بنی صدر را رد کرد: « در موقعیت حساس فعلی هرگونه پیامی ومطلبی که موجب نگرانی افکار عمومی شود، به زیان انقلاب است. اگر منظور رئیس جمهور از اقلیتی که نام می برد، حزب جمهوری اسلامی باشد، باید گفت مواضع حزب در قبال رئیس جمهور، مجلس، دولت وانقلاب مشخص است و بیانیه های حزب گویای این مطلب است.
رجایی هم در جلسه ی مجلس شورای اسلامی از کابینه اش در مقابل اتهامات بنی صدر دفاع کرد وگفت « قرار نبود که چنین صحبت هایی شود. ایشان تعهد کرده بودند کابینه را تضعیف نکنند؛ این امر جزو تعهداتشان بود. نسبت به برادران من در کابینه که تصویب کرده اند، حمله کردند وآن ها را خراب کردند. من همکارانم را از کوچه وخیابان پیدا نکرده ام که آقای بنی صدر چنین جمله هایی درباره آن ها بگوید. اخلاق اسلامی چنین چیزی را نمی پذیرد.
آقای هاشمی در مصاحبه ای گفت« من دلم می خواست آقای بنی صدر به طور صریح نام اقلیت مورد نظرش را می برد ومن نمی دانم کدام طرح وپیشنهاد رئیس جمهور مورد توجه مجلس قرار نگرفته است.» و104 نماینده ی مجلس هم با دادن طرحی ، رئیس جمهور را برای تفسیر سخنانش به مجلس خواستند.
بعد از 17 شهریور، بنی صدر تا مدتی به طور جدی سخنرانی نکرد ، اما در مصاحبه ها وبازدید هایش همچنان شکایت وانتقاد حرف اصلی بود. جنگ شروع شده بود. خرمشهر سقوط کرده بود ومحاصره ی آبادان تقریباً کامل شده بود. وضعیت جبهه ها پیچیده وخطرناک بود. شاید کسی انتظار نداشت رئیس جمهور با وجود این شرایط، دوباره جنجال آفرینی کند، این بار بنی صدر در 28 آبان، روز عاشورا، در میدان آزادی در جمع مردمی سخنرانی کرد که برای عزاداری آمده بودند، اما در جمعیت جلوی جایگاه سخنرانی هماهنگی هایی احساس می شد که به نظر برنامه ریزی شده بود. این عده هماهنگ شعار می دادند وهمه از طرفداران رئیس جمهور بودند. موضع تازه ی بنی صدر شکنجه در زندان ها بود:

«... در قانون اساسی ما مگر شکنجه حرام نشده است، ممنوع نشده، در کجای دنیا در کدام دین ودر کجای اسلام وکشور اسلامی وحکومت اسلامیش شش نوع زندان وجود دارد. چرا این ها تعطیل نمی شوند!»
« این همه دستگاه های ترسناک ومخوف درست نکنید. چرا هیئتی تشکیل نمی شود وبه کار این زندان های گوناگون نمی رسد؟ آیا مردم ما نباید منزلت قانونی پیدا کنند وحقوق وتکالیفشان در قانون معین باشد!»
« چه طور می شود که اشخاص را می گیرند ، زندان می برند وماه ها جزو فراموش شدگان می شوند؟ بس کنید این کارها را. دستگاه قضایی ما باید بی طرف باشد، مستقل باشد ونباید اجازه داد انواع واقسام پیدا کند وابزار قدرت سیاسی شود. اگر این طور شد، این همان است که حسین به خاطرش قیام کرد وشهید شد!»
« ... چه کسی می پذیرد که اگر در یک مصاحبه ی تلویزیونی حرف هایی زده شد، تعقیب وزندان داشته باشد!»