قابلیت‌های نمایشی شاهنامه

نگارنده ابتدا شاهنامه و عناصر نمایشی آن را معرفی می‌كند كه از آن جمله است پیرنگ، گفت‌وگو، قهرمان‌سازی، كشمكش، گره‌افكنی و گره‌گشایی، بحران، تعلیق، اوج و زمان و مكان (به همراه نمونه‌هایی از وصف زمان و مكان در داستان‌های پهلوانی شاهنامه). سپس قابلیت‌های نمایشی را در داستان "رستم و اسفندیار" و "سیاوش و سودابه" بازگو می‌كند. در بخش دیگری از كتاب، نگارنده به مقایسه جنبه‌های نمایشی داستان‌های پهلوانی شاهنامه و ذكر و جوه افتراق و اشتراك آن‌ها، دست می‌زند. "تاریخچه و مراحل اقتباس از شاهنامه"، "بررسی تطبیقی نمایش‌نامه‌ی مرگ روئین تن با داستان رستم و اسفندیار شاهنامه‌ی فردوسی"، "مقابله‌ی دو صحنه از نمایش‌نامه‌ی رستم و سهراب پری صابری با اصل اثر" و "بررسی تطبیقی یك نمایش‌نامه‌ی حماسی اقتباس شده با اصل اثر" از دیگر مطالب كتاب به شمار می‌آید. نگارنده در خاتمه اذعان می‌كند: "اگر چه مشتركات داستان‌های پهلوانی شاهنامه با داستان‌های نوین بسیار است، اما بعضی خصوصیات، داستان‌های شاهنامه را نه تنها از آثار نمایش امروزی كه از قصه‌های كهن نیز متمایز می‌سازد. از وجود عنصر ماوراء الطبیعه و قدرت‌های شگرف شخصیت‌ها ـ كه خاص افسانه‌ها و اسطوره‌هاست ـ كه بگذریم، زاویه‌ی دید به كار گرفته شده در این قصه‌ها و استفاده‌ی كم‌تراز گریز به جای تعلیق را باید از مختصات خاص شاهنامه برشمرد.