خسرو نامه

خسرونامه تنها اثر فرید الدین عطار (618 - 540) است که مانند ویس و رامین، خسرو و شیرین و لیلی و مجنون، داستان عشق دو شاهزاده را بیان می کند. عطار این منظومه را به درخواست دوستش از روی داستان باستانی ای به قلم بدر اهوازی سرود و مضامین و معانی عرفانی خود را در آن گنجاند. عطار خود، این داستان را سحر حلال نامیده است. این اثر بعد از عطار به گل و هرمز و خسرو و گل معروف شد. سال سرودن این اثر را سال 600 ق دانسته‏ اند و استاد سهیل خوانساری در سال 1339 این اثر را از روی هفت نسخه تصحیح کرد. ابیات این مثنوی در نسخه ها از 7600 بیت تا 8364 بیت برآورد شده است.