آرامش دوستدار و هنر نیندیشیدن

آرامش‌ دوستدار از جمله‌ مدرن‌اندیشان‌ ایرانی‌ است‌ که‌ در سه‌ دهه‌ از فعالیت‌های‌ فکری‌ و فرهنگی‌ خود، مشکل‌ ایران‌ را موضوع‌ پروسه‌ی‌ اندیشگی‌اش‌ قرار داده‌ و آن‌ را به‌ جد و بر بنیان‌ فلسفه‌ای‌ واقع‌بینانه‌ و روشمند به‌ پرسش‌ گرفته‌ است‌؛ دوستدار در پروژه‌ی‌ خویش‌ از عوامل‌ عقب‌ماندگی‌ ایران‌ می‌پرسد و «امتناع‌ تفکر» را در «فرهنگ‌ ایرانی‌» با مؤلفه‌هایی‌ که‌ از سابقه‌ی‌ تاریخی‌ در این‌ مرز و بوم‌ برخوردارند، به‌ چالش‌ فرامی‌خواند. پرسشی‌ که‌ به‌ گمان‌ دوستدار، سابقه‌ای‌ در فرهنگ‌ سنتی‌ ایران‌ که‌ هیچ‌ وقت‌ توان‌ طرح‌ مساله‌ و حل‌ بحران‌ را نداشته‌ است‌، بوده‌ و خود گسستی‌ از سنت‌ فرهنگی‌ ایران‌ بشمار می‌رود؛ بنیان‌های‌ این‌ گسست‌ معرفتی‌ در پروژه‌ی‌ دوستدار «عقلانیت‌» و «علم‌گرایی‌» است‌ و همو به‌ درستی‌ تقابل‌ دو دنیای‌ سنتی‌ و مدرنیته‌ را در گذار از «دینخویی‌» به‌ «علم‌باوری‌» و تکیه‌ بر عقلانیت‌ خودکاو و خوداندیش‌ پی‌ می‌افکند.