بدرود تهران

عبدالوهاب البیّاتی در سال 1926 در بغداد متولد شد و در اگوست 1999 چشم از جهان فرو بست. تحصیلات دانشگاهی خود را در بغداد در دانشسرای عالی به ­پایان رساند و به علت فعالیت های اجتماعی و سیاسی در ادواری از عمرش با محرومیت سیاسی و سلب تابعیت روبه رو شد و سال­ ها در کشورهای عربی و اروپایی در تبعید زندگی کرد.
گرچه ناقدین عرب در مورد بنیانگذاران شعر نو عربی بین خانم نازک الملائکه و بدر شاکر السیّاب اختلاف نظر دارند، ولی بی ­شک عبدالوهاب البیّاتی را می­توان یکی از سه بنیانگذار شعر نو عربی به شمار آورد. اشعار وی دارای مضامین انسان دوستانه و ظلم ستیز است و در نگاه و زبان شعری اش اساطیر جای شایسته­ای دارند.
البیّاتی به خاطر آوارگی، مهاجرت و تبعید همیشه در سفر بوده و این سفر و گذار در شعرهای او بازتاب یافته است. شعرهای او در گذار از سرزمین­ ها است که ویژگی­ های ذهنی و زبانی خود را می­ یابد.
به سان سایر شاعران نوگرای عرب، او تحت تأثیر شعرای اروپایی و امریکایی و شاعرانی مانند « ناظم حکمت »، « آراگون »، « پابلو نرودا » و « تی.اس.الیوت » قرار داشت.
اشعار او به­ زبان­ های فارسی، روسی، انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی، چینی و یوگسلاوی برگردانده شده است؛آهنگساز روسی « اسپنسکی» با اقتباس از شعر 20 قصیده در وین وی، برگرفته از کتاب کلمه هایی­ که نمی­میرند آهنگی ساخت و به رهبری موسیقدان بزرگ شوستاکویچ و به همراهی اوسپنسکی به اجرا درآمد ». البیّاتی بیست و هفت مجموعه شعر یک نمایشنامه و چند اثر دیگر از خود به­ جای گذاشت.