م‍ی‍ه‍ن‌ م‍ن‌، ک‍ن‍گ‍و

«بـا لـومـومبا تماس گرفتند، از او سوالـها کردند و پس از مسـافرتی که لومومبا به ایالات متحده کرد، تصمیم نهایی خود را اتخاذ کردند: لومومبا باید از بین می‌رفت. برای چه؟ برای اینـکه دشمنان افریقا اشتباه نکرده و بخوبی پی برده بودند که لومومبا خود را فروخته بود، یعنی به افریقا فروخته بود. یعنی دیگر خریدنی نبود... مـوفـقـیـت بـزگ دشمنــان افریقـا در این است که پای خود افریقایی‌ها را به میـان کشیدند. درست است که این افریقایی‌ها روسای حکومت‌هایی بودند پوشالی در داخل استقلالی پوشالی که استقلال واقعی کنگو وجود آن‌ها را به خطر می‌انداخت. امـا افریقایی‌های دیگری بودند - و نـه چنـدان پوشـالی - که به محض اینکه صحبت از جداشـدن افریقا از غرب به میـان می‌آمد، دچـار وحـشت می‌شدند، گـویی این افریـقایـی‌هـا همـواره از روبــرو شـدن با افــریقـا تـرس دارنــد. ایـن عده، با فعالیـتی کمتـر، اما آگــاهانه و با شعـور کامل، به خرابـی وضع کنگو مســاعدت کردند. و اندک اندک با غــرب هم‌عقیده شدند که بایـد در کنـــگو مـداخله کرد و نـمی‌توان اجــازه داد وضع بدیـن منــوال جلو بـرود» فرانـتس فـانـون، انقلاب افریقا

درود بر پاتریس لومومبا و مرگ بر استعمار