این که اشاره به "ازدواج با خواهران و دختران " شده گویا مقصود مراسم "خویتودس" زرتشتی یعنی خویشی دادن است که در اوستا و کتاب های دینی پهلوی بسیار ستوده شده و لیکن در هیج جا به مفهوم ازدواج با محارم نیست بلکه مقصود پیوند خانوادگی و بستگی و یگانگی با پرودگار است.
دسته ای از نادانی و دسته ای از روی غرض ورزی این لغت را زناشوئی میان خویشان همخون تعبیر کرده اند و دشمنان دین زرتشت چنین وانمود می کنند که قبل از اسلام زناشوئی میان اقوام نزدیک عملی پسندیده و عمومی بوده است.
این اشتباه از آنجا ناشی شده که ایرانیان به اصالت تخمه و نژاد پادشاهان و همچنین به بقای نسل جاودانی یک خانواده اهمیت فوق العاده می داده اند و ازین روست که در تاریخ و ادبیات( ویس و رامین) قبل از اسلام در چندین مورد به ازدواج شاهان و سرداران نامی با محارم خودشان برمی خوریم از جمله بهرام چوبینه که خواهر خود را بزنی گرفت.
شاید در روزگار پیشین این عادت نزد اشراف و بخصوص پادشاهان معمول بوده چنانکه در مصر قدیم و ارمنستان و حتی نزد انکاها در پرو هم وجود داشته است.
کریستنسن معتقد است که این عادت ضرری در حالت نژاد نداشته و دلایل صحی که برای معصیت کبیر شمردن نزدیکی محارم در ادیان سامی می آورند موهوم است و انحطاط نژادی ایرانیان فی الحقیقه پس از حمله عرب شروع شد.
ولیکن به هیچ وجه نمی توان پذیرفت که این رسم در زمان ساسانیان عمومیت داشته بوده است زیرا تاکنون سندی از آن در دست نمی باشد.
اما بعد از اسلام هم می بینیم که ازدواج با اقوام نزدیک نزد ایرانیان پسندیده است و معروف می باشد که 《 عقد پسر عمو و دختر عمو در آسمان بسته شده》 و همچنین از زناشوئی با بیگانه پرهیز می کرده اند چنانکه معروف است 《 با سه کس سوادا مکن : مال جدم ، لاتکلم ، ورمنه.》 و در خانواده های قدیم ازدواج میان خویشان مرسوم بوده است.
اگر در کتابهای پهلوی اشاره به خویتودس شده این لغت هیچ ربطی با ازدواج بین اقوام نزدیک ندارد و مقصود همان
Communion
مذهب عیسوی است.
مثلا اگر ارده ورژا
Arda viraf
هفت خواهر خود را به موجب آئین خویتودس می پذیرد مقصود این نیست که با ایشان زناشوئی می کند بلکه به این علت است که چون در قانون زرتشتی برای اولاد اناث پیش بینی ارث نشده اولاد ذکور و یا اقوام نزدیک ناگزیر بوده اند که در صورت لزوم تا آخر عمر از آنها نگهداری کنند.
درباره ایران و زبان فارسی( نقدی بر خطابه تقی زاده)
صادق هدایت
[quote='Libre']سلام
دوست گرامى، اطلاعات مربوط به چاپ (شهر و چاپخانه) و زمان اتنتشار در نسخه کاغذى وجود نداشت؟ بعضى از دوستان که زحمت مى کشند و کتابى را اسکن مى کنند، اهمیتى براى این نوع اطلاعات قائل نیستند و صفحات مربوطه را اسکن نمى کنند. در عالم پژوهش این اطلاعات ضرورى است ...
با سپاس فراوان
لیبره[/quote]
خیر استاد عزیز. هیچ اطلاعاتی از این دست در نسخه ی کاغذی نیست، مانند دیگر آثار هدایت که به طور غیر رسمی توسط افرادی خود جوش منتشر و توسط دیگر خود جوشانی فروخته و سودی نصیب عده ای خود جوش می شود.
و دلیل اینکه نسخه ی آپلود شده از صفحه ی 58 آغاز می شود این است که آن 57 صفحه ی پیشین نوشته هایی بودند که پیشتر آپلود شده بودند : کاروان اسلام، قضیه ی زمهریر و دوزخ، قسمت هایی از توپ مرواری. و جلد نیز به همین رنگ سیاه و سفید می باشد(نوار بالای این طرح معروف در سایر کتب قهوه ای رنگ است)
من هرچه را که باشد اسکن می کنم و برای صفحات سفید نیز اهمیت و احترام قائلم.
سپاس از جناب بهرام هدایت بابت آپلود این کتاب(مقالات)
مدتهاست موضوعی ذهنمو درگیر کرده که شاید اینجا مکان بدی برای طرح این موضوع نباشه...
و اون هم اینکه اساساً تو دوران مدرن حرف از فرهنگ محلی(قومی، قبیله ای، ملی، دینی و...) زدن، معنی ای داره؟ به تعبیر دیگه تو دوران مدرن که ما با مقوله ی جهانی‌شدن مواجهیم، فرهنگی غیر از فرهنگ مدرن(و اگه تفسیر هایدگر از مدرنیته رو بپذیریم، فرهنگ مبتنی بر متافیزیک افلاطونی-ارسطویی) مجالی برای عرض اندام پیدا میکنه؟ و تاب مقاومت در برابر این تمدن عظیم رو داره؟
از یک طرف ادعا میشه فرهنگ های بومی رو به زوالن و به مرور تا حدّ زیادی نابود میشن، امّا از طرف دیگه تو خود کشورهای غربی شاهد یکسری اقبالهایی به سایر فرهنگ ها هستیم!(گرایش به جهان بینی بودیستی، گرایش به جهان بینی مولانا، جریان پست مدرنیزم و...)
:-(
سلام
دوست گرامى، اطلاعات مربوط به چاپ (شهر و چاپخانه) و زمان اتنتشار در نسخه کاغذى وجود نداشت؟ بعضى از دوستان که زحمت مى کشند و کتابى را اسکن مى کنند، اهمیتى براى این نوع اطلاعات قائل نیستند و صفحات مربوطه را اسکن نمى کنند. در عالم پژوهش این اطلاعات ضرورى است ...
با سپاس فراوان
لیبره
دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی نوشته هایی از صادق هدایت
دسته ای از نادانی و دسته ای از روی غرض ورزی این لغت را زناشوئی میان خویشان همخون تعبیر کرده اند و دشمنان دین زرتشت چنین وانمود می کنند که قبل از اسلام زناشوئی میان اقوام نزدیک عملی پسندیده و عمومی بوده است.
این اشتباه از آنجا ناشی شده که ایرانیان به اصالت تخمه و نژاد پادشاهان و همچنین به بقای نسل جاودانی یک خانواده اهمیت فوق العاده می داده اند و ازین روست که در تاریخ و ادبیات( ویس و رامین) قبل از اسلام در چندین مورد به ازدواج شاهان و سرداران نامی با محارم خودشان برمی خوریم از جمله بهرام چوبینه که خواهر خود را بزنی گرفت.
شاید در روزگار پیشین این عادت نزد اشراف و بخصوص پادشاهان معمول بوده چنانکه در مصر قدیم و ارمنستان و حتی نزد انکاها در پرو هم وجود داشته است.
کریستنسن معتقد است که این عادت ضرری در حالت نژاد نداشته و دلایل صحی که برای معصیت کبیر شمردن نزدیکی محارم در ادیان سامی می آورند موهوم است و انحطاط نژادی ایرانیان فی الحقیقه پس از حمله عرب شروع شد.
ولیکن به هیچ وجه نمی توان پذیرفت که این رسم در زمان ساسانیان عمومیت داشته بوده است زیرا تاکنون سندی از آن در دست نمی باشد.
اما بعد از اسلام هم می بینیم که ازدواج با اقوام نزدیک نزد ایرانیان پسندیده است و معروف می باشد که 《 عقد پسر عمو و دختر عمو در آسمان بسته شده》 و همچنین از زناشوئی با بیگانه پرهیز می کرده اند چنانکه معروف است 《 با سه کس سوادا مکن : مال جدم ، لاتکلم ، ورمنه.》 و در خانواده های قدیم ازدواج میان خویشان مرسوم بوده است.
اگر در کتابهای پهلوی اشاره به خویتودس شده این لغت هیچ ربطی با ازدواج بین اقوام نزدیک ندارد و مقصود همان
Communion
مذهب عیسوی است.
مثلا اگر ارده ورژا
Arda viraf
هفت خواهر خود را به موجب آئین خویتودس می پذیرد مقصود این نیست که با ایشان زناشوئی می کند بلکه به این علت است که چون در قانون زرتشتی برای اولاد اناث پیش بینی ارث نشده اولاد ذکور و یا اقوام نزدیک ناگزیر بوده اند که در صورت لزوم تا آخر عمر از آنها نگهداری کنند.
درباره ایران و زبان فارسی( نقدی بر خطابه تقی زاده)
صادق هدایت
دوست گرامى، اطلاعات مربوط به چاپ (شهر و چاپخانه) و زمان اتنتشار در نسخه کاغذى وجود نداشت؟ بعضى از دوستان که زحمت مى کشند و کتابى را اسکن مى کنند، اهمیتى براى این نوع اطلاعات قائل نیستند و صفحات مربوطه را اسکن نمى کنند. در عالم پژوهش این اطلاعات ضرورى است ...
با سپاس فراوان
لیبره[/quote]
خیر استاد عزیز. هیچ اطلاعاتی از این دست در نسخه ی کاغذی نیست، مانند دیگر آثار هدایت که به طور غیر رسمی توسط افرادی خود جوش منتشر و توسط دیگر خود جوشانی فروخته و سودی نصیب عده ای خود جوش می شود.
و دلیل اینکه نسخه ی آپلود شده از صفحه ی 58 آغاز می شود این است که آن 57 صفحه ی پیشین نوشته هایی بودند که پیشتر آپلود شده بودند : کاروان اسلام، قضیه ی زمهریر و دوزخ، قسمت هایی از توپ مرواری. و جلد نیز به همین رنگ سیاه و سفید می باشد(نوار بالای این طرح معروف در سایر کتب قهوه ای رنگ است)
من هرچه را که باشد اسکن می کنم و برای صفحات سفید نیز اهمیت و احترام قائلم.
مدتهاست موضوعی ذهنمو درگیر کرده که شاید اینجا مکان بدی برای طرح این موضوع نباشه...
و اون هم اینکه اساساً تو دوران مدرن حرف از فرهنگ محلی(قومی، قبیله ای، ملی، دینی و...) زدن، معنی ای داره؟ به تعبیر دیگه تو دوران مدرن که ما با مقوله ی جهانی‌شدن مواجهیم، فرهنگی غیر از فرهنگ مدرن(و اگه تفسیر هایدگر از مدرنیته رو بپذیریم، فرهنگ مبتنی بر متافیزیک افلاطونی-ارسطویی) مجالی برای عرض اندام پیدا میکنه؟ و تاب مقاومت در برابر این تمدن عظیم رو داره؟
از یک طرف ادعا میشه فرهنگ های بومی رو به زوالن و به مرور تا حدّ زیادی نابود میشن، امّا از طرف دیگه تو خود کشورهای غربی شاهد یکسری اقبالهایی به سایر فرهنگ ها هستیم!(گرایش به جهان بینی بودیستی، گرایش به جهان بینی مولانا، جریان پست مدرنیزم و...)
:-(
دوست گرامى، اطلاعات مربوط به چاپ (شهر و چاپخانه) و زمان اتنتشار در نسخه کاغذى وجود نداشت؟ بعضى از دوستان که زحمت مى کشند و کتابى را اسکن مى کنند، اهمیتى براى این نوع اطلاعات قائل نیستند و صفحات مربوطه را اسکن نمى کنند. در عالم پژوهش این اطلاعات ضرورى است ...
با سپاس فراوان
لیبره