تحقیقی پیرامون عاملین فاجعه شوم پارک اتابک و تراژدی ستارخان

وجود ستارگان و مجاهدان جان بركف او در انقلاب مشروطیت ایران، خار چشم به قدرت رسیدگان فراماسونری تهران و دولت‌های استعمارگر خارجی بود، به دلیل آن، اتحاد مثلث شوم روس، انگلیس و فاتحان تهران در مقابل آزادی‌خواهان تبریز تشكیل شد. مرحله نخست همكاری صمیمانه دولت‌های مذكور در فتح تهران به دست فراماسونرها عملی شد، سپس مرحله همكاری دولت‌های مذكور در وارد كردن سپاهیان روس به تبریز جامه عمل پوشید. و در آخرین مرحله همكاری دولت‌های روس و انگلیس و فاتحان تهران در تبعید ستارخان و باقرخان از تبریز به مورد اجرا گذاشته شد. پس از ورود ستارخان و باقرخان به تهران، هم زمان با جنایات روس‌ها در تبریز سردمداران خط شبه انقلابی با رهنمودهای دولت انگلیس پیش‌زمینه‌های فاجعه پارك اتابك را با ترور شخصیت‌های انقلابی تهران آماده نمودند. و سپس اوضاع متشنج تهران را بهانه قرار داده، قانون خلع سلاح مجاهدان را در مجلس شورای ملی به تصویب رساندند. سردمداران فاتح تهران با استناد به طرح تصویب شده مذكور بلافاصله ضرب‌الاجل برای خلع سلاح مجاهدان تحت امر ستارخان و باقرخان تعیین نمود. آنها بدون فوت وقت، نیروهای تحت امر بپرم‌خان و سردار بهادر را در پارك اتابك محاصره كرده و به آرایش نظامی پرداختند. حمله به پارك اتابك را كه ستارخان و باقرخان و یك صد تن از مجاهدان جان بركف آذربایجان و عده‌ای از هواداران غیرمسلح آنان حضور داشتند، شروع كردند. در فاجعه پارك اتابك، ستارخان زخمی و عده‌ای از مجاهدان وفادار او به شهادت رسیده و مابقی آنان دستگیر و روانه زندان شدند. نتیجه نهایی فاجعه پارك اتابك بعد از زمینه‌چینی‌های لازم به روی كار آوردن سلسله منفور و وابسته پهلوی بود كه بدین‌وسیله، ابتدا امپریالیسم انگلیس و سپس در كنار او، امپریالیسم آمریكا در تارو پود مملكت ما ریشه دوانیده و با همكاری ایادی خائن داخلی، ذخایر مادی و معنوی ملت ستمدیده ایران را بی‌رحمانه یغما بردند. نگارنده در كتاب حاضر، داستان جنگ پارك اتابك را كه علیه ستارخان (مدافع انقلاب مشروطیت و مجاهدانش شكل گرفته بود، به شرح و تفصیل بیان می‌دارد.
حادثه «پارک اتابک» که در 14 مرداد سال 1289 خورشیدی روی داد، از طرفی بسیاری از پژوهشگران و مورخان، نقطه عطف شومی در تاریخ انقلاب مشروطیت ایران به شمار می رود. در حقیقت ماجرای «پارک اتابک» آخرین حلقه از زنجیری بود که ضد انقلاب و عناصر وابسته به بیگانه در ایران، در سال های پس از پیروزی مشروطیت، برای مهار انقلاب و جلوگیری از تعمیق خواست های مردمی، بر دست و پای جنبش انقلابی ایران زدند.