مناقب الطاهرین - جلد ۱

محقق: حسین درگاهی

عماد الدین حسن بن علی بن محمد بن حسن طبری از محدّثان، فقیهان و متکلمان شیعی در سده هفتم هجری قمری است. از وی آثار مهمی به زبان فارسی و عربی در دفاع از حریم اهل بیت(ع) به یادگار مانده است. او در سال ۶۷۱ ه.ق به دعوت بهاالدین محمد(۶۷۸ه.ق.) مشهور به صاحب دیوان (حکمران اصفهان در عهد مغول، پسر خواجه شمس الدین جوینی ۶۸۳ه.ق. وزیر هلاکوخان، ابا قاخان و تکودار خان) از قم راهی اصفهان شد و عالمان و طالبان آن شهر و شهرهای شیراز، ابرقو، یزد و آذربایجان را از دانش خود بهره مند کرد. عماد الدین طبری حداقل سه اثر خود را « کامل بهایی، اربعین بهایی و مناقب الطاهرین » را به نام بهاالدین محمد، حاکم وقت اصفهان، نوشته و از وی به سبب جانب داری از تشیع، ستایش کرده است.
کتاب «مناقب الطاهرین» با نثر ساده و روان نگاشته شده و موضوع آن بحث های کلامی درباره امامت و حقانیت تشیّع، تواریخ و مناقب و معجزات چهارده معصوم(ع) است. مولف در اوائل آن می نویسد: «بدان که تصنیف کردن این کتاب «مناقب الطاهرین» از هجرت رسول(ص)، ششصد و هفتاد و یک سال است.» بخش عمده کتاب را به نقل معجزات چهارده معصوم(ع) پرداخته و به ظنّ قوی همه مطالب کتاب الثاقب فی المناقب نگاشته ابن حمزه «قرن۶ه.» را ترجمه کرده است.
از مناقب الطاهرین چهار نسخه خطی شناخته شده است.