شکست تابوها

.
عجیب نیست - و گویا همیشه چنین بوده است - که «حقایق تاریخی» را فاتحین جنگ تعیین میکنند و «تاریخ» را آنها تفسیر میکنند و می نویسند، اما عجیب است - و گویا تا کنون هم اینطور نبوده است- که شکست خوردگان جنگ، تاریخی را که اینقدر یک طرفه نگاشته شده است به راحتی باور می کنند، بدون اعتراض می پذیرند و بدون انتقاد به نسلهای بعد منتقل می کنند.
این کار باعث شد که پس از جنگ جهانی دوم، نیروهای پیروز بتوانند در قالب یک برنامۀ مشخص و به طور کاملاً موفقیت آمیز به امر نوپروری بپردازند . هدف اصلی نو پروری پس از جنگ، دستبردی اجتماعی - روان شناختی به حوزه های ناخودآگاه فکری آلمانی ها به منظور تغییر اساسی شخصیت آنها بود . مدتی پس از جنگ خود شکست خوردگان این کار را ادامه دادند. این واقعیت از نقطه نظر جامعه شناختی و آسیب شناسی اجتماعی جای تأمل فراوان دارد.
والتر لیپمان روزنامه نگار برجستۀ آمریکایی معتقد است: «تازه هنگامی می توانیم ادعا کنیم که سیاست نوپروری با موفقیت انجام گرفته است که تبلیغات جنگی پیروزشدگان جنگ وارد کتابهای تاریخ شکست خوردگان شود و نسل آنها این مطالب را باور کرده باشد.» نگاهی به کتاب های مدرسه ای آلمانی ها یا گفتگو با نسل بعد از جنگ بر گفتۀ لیپمان صحه می گذارد.
پیش از اینکه لیپمان این خواسته را مطرح نماید، بالزاک تاریخ جهان را به دو گونه تقسیم کرده بود: یکی تاریخ رسمی، تحریف شده، دروغین و تعیین شده برای تدریس در مدارس و نوع دیگر ، تاریخ محرمانه ای که در برگیرندۀ علل واقعیِ جریانات حقیقی تاریخ است.

در این کتاب با بخشی از حقایق ناگفتۀ جنگ جهانی دوم و جنایات بی شمار فاتحان آن آشنا می شویم .