دیدی نو از دینی کهن: فلسفۀ زرتشت

.
پیشگفتار
دین راه درست زیستن است و درست زیستن با نیک اندیشی آغاز می شود . گاتهای زرتشت نیک اندیشی ، نیک گفتاری و نیک کرداری را می آموزد . گاتها اندیشه های مینوی ، و زبان آن زبان اهورائی است . گاتها همچون اهورا مزدا دانایی و روشنایی بی کرانی است که تنها با چشم دل ، گوش وجدان ، و داوری خرد ، دیدنی ، شنیدنی و دریافتنی است .
رموز ، اشارات ، تشبیهات و تمثیلات گاتها ، زیبا سخنانی اندیشه زا هستند که توسن پندار را در آسمان راستی به جولان آورده و جویندگان نیکی و سازندگی را ، شادی و رسایی می بخشند .
گاتها با اندیشه های کلان سروکار دارد . به خرد و ریز نمی پردازد . سلامت روان و بدن را با هم لازمۀ نیک زیستن می داند و آن گونه رفتاری را اندرز می دهد که به جان و تن زیان نرساند . خرد ، راستی ، بینش و مهر ، راهنمای مردمان ما برای شناسایی آن گونه رفتارها هستند .
گاتها از خرد و منش نیک (وهومن یا بهمن) ، از راستی و داد (اشا یا اردیبهشت) ، از توان سازنده و نیکو (خشترا یا شهریور) ، از آرامش و مهر فزاینده (سپنتا آرمئیتی یا اسفند) ، از خودشناسی و رسایی (هائوروتات یا خرداد) ، و از بیمرگی و جاودانگی (امرتات یا امرداد) ، و از هر آنچه والا فروزه های خدایی اند ، سخن می گوید .
گاتها از آزادی گزینش (اختیار) ، از هنجار انگیزه و شده (قانون علت و معلول) ، تازه شدن جهان (فرش کرت) که امید آدمی برای نیکو زیستن است ، آگاهی می دهد .
گاتها پایه های دین راستین را می آموزد ؛ راه درست اندیشیدن و درست زیستن .

در بخش نخست این کتاب از باورهای بنیادی دین زرتشت (فلسفۀ گاتها) سخن رفته است : دیدی نو از دینی کهن ؛ فلسفه ای که پاسخگوی نیازهای اندیشه ای و روانی آدمی است .
در بخش دوم از تاریخ دین و نوشته های دینی و فلسفی پس از گاتها ، گفتگو شده است .