مونولوگ پاره پاره شاعر شما

شاید بهتر باشد این‌جوری شروع کنم: از وقتی که کم و بیش خودم را شناخته‌ام، هیچ‌وقت از آدم‌های عاقل و منطقی خوشم نیامده است. خودم هم هَروَقت خواسته‌ام عاقل و منطقی باشم، بعد از چند ساعت حالم از خودم به‌هم خورده است. عقل و منطق مالِ آدم‌هایِ حسابگر است. من همیشه از حساب و هندسه تجدید می‌شدم. شاید به‌این‌خاطر به‌این نتیجه رسیده‌ام که زندگی ارزش این‌همه حساب کتاب را ندارد.
در واقع سه دسته از آدم‌ها همیشه مرا جذب می‌کرده‌اند: بچه‌ها، شاعرها، دیوانه‌ها. دلیلش شاید این باشد که فکر می‌کنم هر بچه‌ای چیزی از شاعرها در خود دارد و هر شاعری چیزی از دیوانگان.