روشنفکران ایرانی و غرب: سرگذشت نافرجام بومی‌گرایی

"روشنفکران ایرانی و غرب" کتابی است نوشته ی "مهرزاد بروجردی" که در آن به "سرگذشت نافرجام بومی‌گرایی" پرداخته شده است. در وهله ی اول ، نگرش ها و رفتارهای روشنفکران غیرمذهبی و روشنفکران مذهبی غیر روحانی در این اثر مورد بررسی قرار گرفته است.
"مهرزاد بروجردی" اظهار می دارد که در سال های قبل از انقلاب در محافل روشنفکری ایران، بحثی به راه افتاد که بسیار گسترده تر و فراگیرتر از اسلام شیعی بود. قطعا مذهب شیعه، جزء مهمی از فرهنگ سیاسی ایران به حساب آمده و بدون تردید فرهنگ سیاسی، پس زمینه ای است که نمایش سیاسی روی آن به صحنه می رود. با این حال، این ادعا که فرهنگ سیاسی ایران منحصر به اسلام است، امری است که قطعیت آن زیر سوال است. تحقیقات نویسنده در مورد طرز فکر، معرفت و مباحثات نخبگانی و روشنفکری مدرن ایران نشان می دهد که ایدئولوژی انقلاب ایران در ابتدا صرفا اسلامی نبوده است. به بیان دیگر، مذهب تشیع یکی از پایه های اصلی فلسفه ی انقلاب بود، اما تنها ستون اصلی آن نبوده است.
"مهرزاد بروجردی" در "روشنفکران ایرانی و غرب" چگونگی واکنش روشنفکران ایرانی به تغییرات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه ایران بین سال های ۱۳۳۰ تا ۱۳۷۰ را مرور می کند. این دوره ی زمانی از این نظر حائز اهمیت است که دوره ی تحولات اجتماعی و اقتصادی و سیاسی مهمی از جمله انقلاب اسلامی می باشد. "مهرزاد بروجردی" نشان می دهد که چگونه تمرکز بر ایجاد یک هویت ملی اصیل از روزهای دور تا به امروز در مرکز توجه روشنفکران ایرانی بوده است.