پست مدرنیسم : قدم اول

برای شاملو.
دوست عزیز بیاد داشته باشیم که پست مدرنیسم خود زاده ی چه اوضاع و احوالی بود. مدرنیسم با آن "یقینیات"خود بلایی بر سر جهان آورد که دیگر حرف زدن از یقینیات انسان را به یاد جنگ جهانی سوم می انداخت. استارت ایدئولوژی سازی در "یقین" زده شد که منجر به گسترش این یقین در یک عرصه بر سایر عرصه های زندگی بشر نیز شد. جهانی با ایدئولوژی هایی درگیر هم.در باب نگاه به علم در پست مدرنیسم،فکر میکنم تلاش پست مدرنیسم "نه نفی علم بلکه نقد علم"بود.

پریشان اندیشی پست مدرن - چرندیات پست مدرن ( آلن سوکال)
تناقض های یک شبه فیلسوف - سعید عقیقی
با عدم فرقی ندارد - راجر اسکروتن
ژاک دریدا در وادی سیاست 1
ژاک دریدا در وادی سیاست 2 - مارک لیلا - عزت الله فولادوند
آینده‌اندیشی و نقد پست‌مدرنیسم

....
این بیقاعدگی ها از کجاست؟
من، در این مورد نیز، تبیینی بهتر از توکویل، که پارتو بی آنکه بداند دنبال اش کرده است، نمی شناسم. ( آن تبیین این است که ) این نظریه ها «حقیقت» ندارند، بلکه «سودمند»اند. این ها فقط یک خصوصیت مثبت دارند و همان هم مایۀ توفیق شان شده است، و آن خصوصیت این است که نظریه ها و ارزش های مورد بحث با ارزش های برابری طلبانه قابل مقایسه اند و به تقویت آن ها کمک می کنند. تردیدی نیست که می توان فرهنگ های آمریکایی سرخ پوستی را در حدّی که شایستۀ آن اند محترم شمرد بی آن که برای اسطوره های آن ها همان اعتباری را بپذیریم که برای نظریه های علمی می شود پذیرفت. ولی، همصدا شدن با فلاسفۀ «پست مدرن» و عنوان کردن این که نظریه هالی علمی اعتباری بیش از اسطوره های اقوامی چون نامبی کوارا یا کری ندارند، دیگر شورش را درآوردن است: به این ترتیب احساس برتری ای که اروپاییان اغلب نسبت به فرهنگ اروپاییان اغلب نسبت به فرهنگ خودشان دارند نامشروع می شود.....
مطالعاتی در آثار جامعه شناسان کلاسیک ریمون بودن- ترجمۀ باقر پرهام
بیشتر اندیشمندان پست مدرن فرانسوی بوده اند و خود ریمون بودن هم فرانسوی است.

در نقد پست مدرنیسم
پذیرش اندیشه های پست مدرنیسم عواقب ناگواری به دنبال دارد. «ریمون بودن» یکی از بزرگترین جامعه شناسان اخیرِ غرب در کتاب بسیار ارزشمند «مطالعاتی در آثار جامعه شناسان کلاسیک » می گوید: یک جریان پژوهشی هست که بسیاری اذهان برجسته نیز آن را جدی می گیرند؛ این جریان به شدت می کوشد که نشان دهد نظریه های علمی نیز مثل اسطوره های دیرینه اند و اعتباری بیش از آنها ندارند (نک. به عنوان مثال. feyrabnd فایرابند ). دیگرانی این فکر را تعلیم می دهند که ارزش های هنری از زمرۀ توهمات اجتماعی بی بنیادِ عینی اند که فقط بازتابی از عقاید محافل هنری هستند. یا دیگرانی که با از سر گرفتنِ درونمایۀ فکریِ بارها نشخوار شدۀ سکستوس پریکتوس، می خواهند ثابت کنند که ارزش های اخلاقی چیزی جز قرارداهای اجتماعی نیستند.
این نظریه ها که گاه به عنوان نظریه هایی «پُست مدرن» از آنها یاد می شود، صنار نمی ارزد. زیرا اصالتشان فقط در این است که در قیاس با شکاکیت کلاسیک گویا حرف تازه ای عنوان کرده اند: مدعی اند که توانسته اند توهمات چندین صد ساله را سرانجام بزدایند و بالاخره ثابت کنند تنها یقینی که وجود دارد این است که یقینی در کار نیست. این گونه عقاید، به رغم تناقض ها و ساده اندیشی هایشان ، به حد گسترده ای بر اذهان چیره شده و نفوذ اجتماعی شان نیز در حدی است که نمی توان گفت بی تأثیر هستند. همین گونه عقاید هستند که امر تعلیم و آموزش را در سراسر جهان به فلاکت انداخته اند. تحت تأثیر همین گونه عقاید است که، امروزه، دانشگاه ها در آمریکا، آلمان و جاهای دیگر، به همان اندازه که میدان تولید دانش و انتقال دانشی که دیگر کسی به آن اعتقاد ندارد هستند به صحنۀ درگیری سیاسی و ایده ئولوژیکی تبدیل شده اند. میزان تأثیر و وزن این گونه عقاید را از راه این که «تعلیمات نهیلیستی اساتید» تا چه حد توانسته است در نهاد های دانشگاهیِ برخوردار از اعتبار جدی نفوذ کند و به عنوان نمایی از پیشرفت قطعی در محافل روشنفکرانه جلوه گر گردد نیز می توان اندازه گرفت.