جزیره سلاخی

مثل اینکه مشکل میخواد حل بشه لینک دریافت بعضی کتابا برگشته

پدرم وقتی مرد، پاسبانها همه شاعر بودند،اما این پاسبان که الان کشتمش، دزد بود.
همین حالا،من به اندازه ی تک تک مردهایی که فقط اسمم را شنیده اند عاشق دارم.
فکر کنم آدمهایی مثل من که همیشه حاکمند،دوست دارند در صورت محکومیت، یک حاکم ظالم آنها را محکوم کند؛ تا حداقل لذت مازوخیستی ببرند.
اگر کمی دیگر طول می کشید شورشیان درونم جزیره را می گرفتند و حاکمیت من سقوط می کرد.
من می خوام اون چیزی رو به تو بدم که رویاته و چیزی رو بگیرم که احتیاج دارم.
گاهی ادای حاکم ها را در می آورد؛ اما او اصلاً جزیره ای نداشت، در بهترین حالت یک حاکم تبعیدی بود که در جزیره ی من پناه گرفته و کمی محترم شمرده می شد.
پرستو مثل اسمش عاشق کوچ کردنه، اما چه حیف که نزدیکترین جا به او، دورترین جای دنیاست.
مردها نمی توانند تمایزی بین وظیفه شان و احساسشان قائل شوند.
زنها بعضیهاشان مثل من اول دست مردها را نگاه می کنند و دوم کفشهاشان را.
رفتارش آدم را مات می کرد؛ در حالی که خیلی راحت و خودمانی بود، همیشه مرزی بزرگ و مشخص دور خودش داشت.
و دوستانی که هر کدام نبودنشان بهتر از بودنشان بود.
به سادگی خواهشش برای تنم، ظهیر مُرد.
البته تجربه به من ثابت کرده است که هیچوقت خون آدمهایی که می کشی تمام نمی شود.
اولین بار بود که در زندگیم تجربه می کردم: بدی یک نفر چقدر می تواند برای من آرامبخش باشد.
زیر لب گفتم:
«بلند شو دختر، زودتر از اینجا برو. » خودم برایش جاسوسی
کردم. اما کَرتر از این بود که معنا را بفهمد. اینها فقط فُرم
را می دیدند. محتوا سیری چند؟!
مردم درونم مبهوت بودند. فقط عده ی اندکی هلهله می کردند.
خودش هم مُرد باز هم بی آنکه بتواند نمیرد.
مردم هر مملکت در روز استقلالشان خوشحال می شوند و در آن جشن می گیرند، مردم من در روز مستعمره شدنم.
جزیره ی من هزاران روزه است و مردمی که دیگر همه یا کوچ کرده اند و یا مرده اند.