آی زندگی

محمود کیانوش، شاعر، داستان نویس و منتقد ادبی، در معرّفی کوتاهی که برای نشر داستان جدیدش، «آی، زندگی» در «کتابناک» نوشته است، می گوید: «امروز اکثریتِ افرادِ سه نسلِ جوان و میانسال و پیر، که ذهنشان مثل ذهنهای چندین نسلِ پیش از خودشان، چار و ناچار، با اشتیاق و فکرِ همراه شدن با کاروانِ علم و تمدّن و آزاد اندیشی و آزاد زیستیِ جهان نو، در فضای «سیاست» در گردش و سرگردانی بوده است، نه تنها خودشان از جهانِ بینیِ دوران کودکیِ خود دور، و از آن بی خبر، و با آن بیگانه شده اند، بلکه در مقام پدر و مادر از ملاحظه و شناختِ جهان بینیِ طبیعی و سالم، امّا آسیب پذیرِ کودکانِ خود هم غافل مانده اند. به نظر من، این غفلتِ دو سویه که از عوارضِ «تفکّرِ سیاسی»، بدونِ پشتوانۀ «تفکّر علمی و فلسفی»، بوده است، شاید از 165 سال پیش آغاز شده باشد، یعنی از زمانی که «ناصرالدّین میرزا»، ولیعهد، بلافاصله بعد از مرگ پدرش، «محمّد شاه قاجار»، با همراهی و یاری «میرزاتقی‌خان امیرنظام» از تبریز به تهران آمد و بر تخت فرمانروایی نشست و به میرزاتقی‌خان لقب «اتابک اعظم» داد و او را صدراعظم خود کرد و این صدر اعظمِ ژرف اندیش و بلند همّت «امیر کبیر» شد و بنیاد «دارالفنون» را گذاشت. حالا شاید بسیاری از ما سخت در حیرت باشیم که چرا بعد از 165 سال در ردّ کاروانِ علم و تمدّن و آزاد اندیشی و آزاد زیستیِ جهانِ نو حرکت کردن، به اینجا رسیده ایم که هستیم و می بینیم که هزار سالی از آن کاروان دور افتاده ایم. شاید این نو خواهی و راست جویی و کجروی هزار و یک علّتِ جغرافیایی و تاریخی و اجتماعی و فرهنگی داشته باشد. من در مقامِ شاعر و داستان نویس و منتقد ادبی، نه در هیچ مقامی دیگر، احساس می کنم که یکی از این هزار و یک علّت، بریدگی ما از زندگیِ فارغ از «گناهِ» دورانِ کودکیِ خودمان و فراموش کردنِ پاکیِ طبیعتِ حیاتِ انسانیمان و آلوده کردنِ آن با توهّماتِ «بزرگسالانه» بوده است. برای تأمّلی در این یک از هزار و یک علّت، رهروان وادیِ «شکّ و سؤال» را در یک داستانِ شاعرانۀ «تخیّلی»، «رئالیستی»، «سمبولیک»، به سفری به دوران کودکی دعوت می کنم. امیدوارم که داستانِ «آی، زندگی!» بتواند در پهنۀ پُرغوغایِ مشغلۀ دائمِ «تفکّر سیاسی»، که با «روشنفکری» مترادف دانسته شده است، گوشۀ کوچک و فرصتی کوتاه برای خوانده شدن پیدا کند.»