تعالی شناسی - جلد 2

سالک، پیش از مراقبه، محیط خارجی و محیط درونی خویش را مهیا می گرداند: سائقه های عضوی را آرام می کند؛ ترک شواغل می گوید؛ در خلوت می نشیند؛ آنگاه روزنه ی حواس را به روی تحریکات خارجی می بندد؛ آنگاه ادراکات حسی، صور ذهنی، مفاهیم کلی یا اندیشه های انتزاعی، شیوه های استدلال، خاطره ها و سایر محتویات مخصوص ذهن را طرد می کند تا آگاهی محض باقی بماند. محض به این معنا که این هشیاری به هیچ موضوع و محتوای تجربی ناظر نیست و هیچ محتوایی غیر از خودش ندارد، هیچ متعلقی غیر از خودش ندارد. هنگامی که نفس به ادراک موضوعات نپردازد، به خویشتن اِشعار می یابد؛ خود در آینه ی خود جلوه می کند. این، همان من یا نفس بسیط است.