رساله دلگشا

مقدمه:
الْحَمدُ لِله على نعمه و توالِهِ وَ مِنَنِهِ وإفضاله والصلوةُ والسَّلامُ عَلى نبينا محمد و آلِهِ. بعد ذلک چنین گوید: مؤلّف این رساله و محرر این مقاله عبيد الزاكاني بَلَغَهُ الله غاية الأمانی که فضیلت نطق که شرف انسان بدان منوط است بر دو وجه است: یکی جدّ و یکی هزل و رجحان جد بر هزل از بیان و برهان مستغنی است و چنان که جـد دایـم موجب ملال خاطر می باشد، هزل دایم نیز سبب استخفاف و کسر عرض می شود و قد ما گفته باشند:
چه همه ساله جان مردم بخورد
هزل همه روزه آب مردم ببرد
اما اگر ارباب لطف از بهر دفع ملال و تفریح بال چنان که حکما فرموده اند که أَلْهَزْلُ فِي الكلام كَالْمِلْحِ في الطَّعام، و در اشعار آمده است:
أيدْطَبعَكَ المَكْدُورَ بِالْهُمْ راحَةٌ
براحٍ وَ عَلَّلهُ بِشَيءٍ مِنَ الْمَرْحِ
ولكِنْ إِذَا أَعْطَيْتَهُ ذَاكَ فَلْيَكُن
بِمِقْدارِ مَا يُعْطَى الطَّعَامَ مِنَ المِلْحِ
زمانی به مطالعه نوعی از هزل ملتفت شوند و قول شاعر را که میگوید:
گرچه توحید و بیان در کنار است
قدری هم هذیان در کار است
اعتبار کنند و کار فرمایند همانا معذور باشند و بزرگان در این معنی این مقدار جایز داشته اند.
بنابراین مقدمه بعضی از حکایات و نکت که در خاطر دارد در قلم آورد مشتمل بر دو باب، یکی عربی و یکی فارسی و آن را رسالهٔ دلگشا نام نهاد. چه مطالعه این اوراق را دلی گشاده و خاطری طربناک باید. ایزد تعالی خوانندگان و جامع و مؤلف این مختصر را این دو نعمت ارزانی دارد واللَّهُ الْمُوَفِقُ لِإِنمَامِهِ بِفَضْلِهِ وَإِنْعَامِهِ.