مجموعه کامل نامه های نیما یوشیج

گردآوری، نسخه‌برداری و تدوین: سیروس طاهباز

یادداشت گردآورنده:
این کتاب مجموعه ی کامل نامه هایی است که از نیما یوشیج باقی مانده است. او در طول زندگیش از هر نامه ای که برای هرکس می نوشت کپی یا رونوشت یا به اصطلاح خودش «مینوتی» برای خود و آیندگان نگاه می داشت که همانها اساس کار ما در تهیه این کتاب بوده است.
نیما درباره شیوه نامه نوشتن خود در یکی از همین نامه ها می نویسد: «من در هر یک از کاغذهایم این فکر را کرده ام که خوب بنویسم. به قدری در این بابت سماجت به خرج داده ام که به اشخاصی که ادیب، یا اقلاً فهمیده نبوده اند، خیلی به ندرت چیز نوشته ام و مضحک تر از این برای کارهای لازم خودم اقدام نکرده ام برای اینکه میدیدم انشاء من نباید انشاء معمولی بشود. در نتیجه ی همین مالیخولیا کاغذهایم را با مداد و تند مینویسم»
در زمان زندگی نیما دو نامه از این نامه ها (نامه به نظام وفا ص ۹۲) و نامه به احسان طبری (ص ۶۰۹) چاپ شده بود و بقیه در طول سالیان توسط راقم این سطور برای چاپ آماده شد. قسمتهایی از این نامه ها پیش از این در مجموعه های «نامه های نیما به همسرش عالیه» و «دنیا خانه من است» و «کشتی و توفان و ستاره ای در زمین» و «نامه ها به...» آمده بود و اینک نخستین بار است که مجموعه کامل نامه های نیما با رعایت ترتیب زمانی و مقابل مجدد با اصل آنها در «مجموعه آثار نیما یوشیج» به چاپ می رسد. در این چاپ این نکته را از کتاب پردرد کوهستان که نوشته ای راقم این سطور است می آورم: نیما یوشیج ایمان و یا نوعی ایمان داشتن را لازمه کار هنر می شمرد. هم ایمان مذهبی و هم ایمان به کار.
ایمان مذهبی داشتن نیما را بنا به پسند روز و فرصت طلبی نمی نویسم. سند این گفته نه تنها شعرها و یادداشتهای صریح او در این زمینه است که مربوط به زمان پختگی و کمال اوست. در شعرهای پیشین و خاص او هم نشانه هایی از ایمان و اعتقاد مذهبی هست. از جمله شعرهای مهم «ناقوس» و «مرغ آمین». اما اگر در زندگی خصوصی او نشانه هایی دیگر یافت میشود که در بعضی نامه ها و یادداشتهای او هم منعکس است، از جمله علاقه اش به عصاره کوکنار و تاک، میتوان به قول استاد ابراهیم ناعم، دوست صمیمی نیما در سالهای آخر عمر، چنین گفت که شاید قصد قربت داشته است. (والسلام)
س. ط