دو منظومه

آبی خاکستری سیاه و در رهگذار باد

بخشی از قصیده آبی، خاکستری، سیاه:
در شبان غم تنهایی خویش
عابد چشم سخنگوی توام
من در این تاریکی
من در این تیره شب جانفرسا
زائر ظلمت گیسوی توام
گیسوان تو پریشانتر از اندیشه من،
گیسوان توشب بی پایان
جنگل عطر آلود.
شکن گیسوی تو،
موج دریای خیال
کاش با زورق اندیشه شبی،
از شط گیسوی مواج تو، من
بوسه زن برسر هر موج گذر می کردم.
کاش بر این شط مواج سیاه،
همه عمر سفر می کردم.
من هنوز از اثر عطر نفسهای تو سرشار سرور
گیسوان تو در اندیشه من،
گرم رقصی موزون
کاشکی پنجه من،
در شب گیسوی پرپیچ تو راهی می جست...