درفش کاویان

«درفش کاویان» نخستین منظومه حمید مصدق است؛ شعری بلند که بر پایه اسطوره قیام کاوه آهنگر علیه ضحاک نوشته شده و با زبانی روان و صمیمی، مفاهیم آزادی‌خواهی، عدالت‌طلبی و مقاومت مردم را بازآفرینی می‌کند.
مصدق با الهام از پرچم اسطوره‌ای «درفش کاویانی» که نماد هویت و آزادی ایرانیان است، اثری آفریده که هم ریشه در گذشته تاریخی دارد و هم دغدغه‌های اجتماعی دوران معاصر را بیان می‌کند. این منظومه زمانی نوشته شد که شاعر دانشجو بود و تجربه کار در کوره آجرپزی و مشاهده فشارهای اجتماعی بر طبقه کارگر، نگاه او را به سمت شعر اجتماعی‌گرا و عدالت‌محور سوق داد.
«درفش کاویان» سبب شد مصدق در آغاز کارش به عنوان شاعری با دغدغه‌های انسانی و اجتماعی شناخته شود و اثرش در دهه چهل شمسی برای بسیاری الهام‌بخش شد. امروز نیز این شعر به‌عنوان پلی میان اسطوره‌های کهن ایران و مسائل امروز، می‌تواند برای خواننده معاصر یادآور هویت، امید و حس همبستگی باشد؛ شعری که گذشته را به اکنون پیوند می‌دهد و آرمان آزادی و ایستادگی را در قالبی شاعرانه و ماندگار زنده نگه می‌دارد.

نمی پویم من این ره را
که آرامش
نه در رزم است
که در بزم است و با جام است!
سخنها کار خود می کرد
میان جمع موج افتاد
شدند اندیشه ها سرگشته در گردابی از تردید
سپاه یاس در کار تسلط بود
بر امید
چه باید کرد؟