آذرخش بر بادبرکها (اخگرهای اندیشه)

واقعیّت پذیری ایده ی دمکراسی در رفتار کردن با دگراندیشان است که بُنمایه ی خودش را به محک می زند. آنانی که شعار دمکراسی را سر می دهند، هنوز انسانهایی دمکرات منش نیستند؛ زیرا دمکراسی حرف نیست؛ بلکه رفتار و منش است. من با رفتارهای فردی ی خودم می توانم نشان دهم که به آنچه در باره اش سخن می گویم، نه تنها آگاهم؛ بلکه آن گشوده فکری را نیز دارم که مخالفان فکری ی خودم را به رسمیّت بشناسم. من، الزامی نمی بینم که اعتقادات دیگری را در بست بپذیرم؛ امّا می توانم با رفتار و منش دمکراتیک خودم به سنجشگری و تاثیر پذیری از افکار و نگرشهای دیگران بکوشم تا امکان باهمزیستی و همگرایی و شکوفایی مناسبات انسانی را در کنار و به کمک یکدیگر بپرورانیم. نخستین نشانه ی دمکرات منشی و رفتار گشوده فکر در گامهایی می باشد که تک، تک ما از خودمان می آغازیم. من با دعوت دیگری به رغم اکراهی که ممکن است در نخستین گامها از بد دلیها و مشکوک بودنها و ناباوریها و پیشداوریها نسبت به من داشته باشد، پُلی را به سوی دیگری بر پا می سازم. خانه ی هر کسی می تواند مکانی برای برپا داشتن ستونهای سیستمی دمکرات و نگهبان آزادی بشود؛ چنانچه من رادمنشانه، رفتاری دمکرات منش از خودم نشان دهم و انسانی گشوده فکر باشم. دمکراسی، رفتار و منش است؛ نه ورّاجیهای پُر طمطراق. ]