طلوع و غروب یک قهرمان

یکی از شعارهایی که در ورزشگاه انزلی زمان بازی مرحوم سیروس قایقران خوانده میشد:
(گیلکی) دریا دورون کولاک کنه ، خوشکی دورون غوغا کنه سیروس قایقران ، سیروس قایقران
(فارسی) در دریا طوفان میکند در خشکی غوغا میکند سیروس قایقران
یاذش بخیر خدا رحمتش کند

فوتبالیست برتر و بامرامی بود! یاد این بزرگ مرد انزلی چی جاودان بادا!

او که فوتبال ایران را عزادار کرد. او که فقط به خودش تعلق نداشت و باید احتیاط می کرد. باید هوشیارتر می ماند. ولی نماند و ما را گذاشت و ‌رفت. با این وصف او را در آن گل، در آن جام، در آن پیروزی زنده نگاه داشتیم. در خاطره‌ جمعی مان. در خاطره‌ای ورای لحظه‌های‌های شخصی. اهمیت بسیاری از خاطره‌های فوتبالی در همین جمعی بودن شان است. در این که تعداد خاطره‌های جمعی‌ فوتبالی مان پرشمار است و برای همین هم تصور می کنیم خوشبخت هستیم. در این که همه، یا دستکم خیلی‌های مان، در همان روز، همان ساعت، همان لحظه، به آن ضربه نگاه کردیم. نگاه کردیم و برای همیشه به یادش سپردیم. بدون توضیح اضافی و تلاش برای توصیف جزئیاتش. گل قایقران از آن فاصله دور به کره نیازی به توصیف نداشت. انگار همیشه آن جا نزدیک میانه میدان ایستاده تا دوباره ضربه‌اش را شلیک کند. باز هم. دوباره. بارها و بارها...
دکتر حمیدرضا صدر

خدا رحمت کنه کاپیتان قایقران رو واقعا چه بازی زیبایی داشت گل برگردونش رو به کره جنوبی فراموش نمیکنم که یک بر صفر کره رو بردند چه بی ادعابودن بچه های فوتبالیست اون زمان و بعضی هاشون مثل قایقران در نهایت بی مهری چه غریبانه از این دنیا رخت بربستند.