فلسفیدن انگیزشی

فلسفیدن انگیزشی (در آمدی بر اندیشه ها و ایده های « منوچهر جمالی » )

برگرفته ار متن کتاب:
[ ...... همفکری با مردم این نیست که انسان، عقیده ی مردم را بپذیرد. انسانی که می خواهد از گرفتاری ی تفکّر، رهایی یابد، همعقیده ی مردم می شود. دمکراسی، همفکر شدن با مردم است؛ نه همعقیده شدن با آنها. همفکری با مردم آنست که در کنار مردم و با مردم در باره ی مسئله ای بیندیشیم و این کار به آن باز بسته است که انسان، مردم را از دامنه ی اعتقاد به دامنه ی تفکّر بکشاند و گرنه مردم به عقیده شان عادت دارند و به هر چیزی که انسان، عادت دارد، در باره اش کمتر می اندیشد و اگر هم بیندیشد، می کوشد که عاداتش را تصدیق و توجیه و تجلیل کند؛ ولی اندیشیدن واقعی، با ترک عادت، به ویژه ترک عادت به افکار و اعتقاداتی شروع می شود که انسان از ترک کردن آنها اکراه دارد. بنابر این به کمک مردم در باره ی مسئله ای اندیشیدن، چیزی به جز فشار آوردن به مردم برای ترک عادات فکریشان نیست که خواه ناخواه جسارت بی اندازه می خواهد؛ زیرا گاه به منفور شدن نزد مردم می انجامد. بیدار کردن و روشنگری اذهان مردم، چیزی سوای استحاله ی مردم معتقد به مردم متفکّر نیست و گر نه عقیده ی تازه ای را جایگزین عقیده ی پیشین مردم ساختن، مردم را نه روشن - اندیش بار می آورد نه آنها را بیدار می کند؛ بلکه از یک عادت به عادت دیگر فرو می غلتاند. در اعتقاد داشتن مهم نیست که مردم به دین کتابی یا ایدئولوژی یا دستگاهی فلسفی، معتقد باشند. از اعتقاد تا تفکّرآزاد، یک دنیا فاصله است. ]

« منوچهر جمالی » در سال 1307 خورشیدی در روستای « آران » از توابع کاشان، دیده به جهان گشود. از جمله استادان او در دانشگاه علوم می توان به « دکتر محمود حسابی و دکتر محمّد باقر هوشیار » اشاره کرد. عطش جویندگی، او را به فراسوی مرزهای میهن سوق داد. وی در سال 1954 میلادی، وارد سرزمین آلمان شد و در دانشگاههای فرانکفورت و توبینگن، به پای درس استادان برجسته رفت. از استادان نامدار او در فلسفه:
1- والتر شولتس ( 1912 – 2000 م. ( Walter - Schulz
-2 وُلفگانگ شادوالت ( 1900 – 1974 م. Wolfgang - Schadewaldt )
3 - اُتو فریدریش بولنوو ( 1903 – 1991 م. Otto Friedrich - Bollnow )
4- ماکس هورکهایمر ( 1895 – 1973 م. Max - Horkheimer )
5 - تئودور آدورنو ( 1903 – 1969 م Theodor W. – Adorno . )
« جمالی » از آرا این متفکّران، الهامهای پر بار و انگیزنده ای گرفت. « شولتس » که استاد فلسفه در دانشگاه توبینگن بود در یک گفتگوی خصوصی با « جمالی » به وی گفته بود: « ما اروپائیان و بویژه ما آلمانیها می دانیم که مثلا رسن فرانسویها به چه معناست. همین طور، وقتی انگلیسیها می گویند رشن، می دانیم منظورشان چیست. همچنین یونانیها، وقتی می گویند نوئوس، می دانیم به چه معناست. راسیو در زبان لاتین را نیز می فهیم. خودمان نیز که آلمانی هستیم، می دانیم فرنونفت، یعنی چه. ولی ما هنوز نمی دانیم وقتی ایرانیان از « خرد و خرد ورزی » سخن می گویند، منظورشان چیست؟. تو اگر می خواهی کاری کارستان برای میهنت و مردم سرزمینت انجام دهی، بیا و بپرداز به اساطیر مردم سرزمینت؛ زیرا معدن تفکّر فلسفی در بطن اساطیر مردم میهنت است که ذخیره می باشند و به استخراج و تئوریزه شدن، نیاز دارند. بیا و برو دنبال شناخت و بررسی اساطیر خودتان. » سخنان « شولتس »، تاثیر و نقش بسیار کلیدی در روند کنکاشها و تفکّرات و سنجشگریهای « منوچهر جمالی » ایفا کردند.
« جمالی » تا پیش از رویداد 1357 شمسی، نزدیک به سی جلد کتاب منتشر کرده بود. وی در طول شصت و چهار سال از عمر هشت و چهار ساله اش، نزدیک به 128 ( = صد و بیست و هشت جلد ) کتاب در باره ی بُنمایه های فرهنگ ایرانزمین نوشته است که تا کنون، صد و هیجده جلد از آنها، چاپ و منتشر شده اند.
پیکر « منوچهر جمالی »، عصر روز دوشنبه، نوزدهم تیر ماه 1391 شمسی برابر با نهم ژوئیه سال 2012 میلادی در قبرستان الحورین / مالاگای اسپانیا به خاک سپرده شد. یاد عزیزش جاودانه باد!.