حضور در هستی

.
فکر به ‎طور حتم مانع تجلی عشق است. فکر ریشه در حافظه دارد، مبتنی بر خاطره است، و عشق چیزی غیر از خاطره است. ماهیت فکر، جدایی و تفرق است. احساس، زمان و فاصله،احساس جدا بودن و اندوه ناشی از آن حاصل یک فعل و انفعال فکری است. فکر بطور اجتناب‎ناپذیری منجر به‎ احساس تعلق و تملک می‌‎شود، و احساس تملک حسادت به ‎بار می‌آورد. و آنجا که حسادت هست مسلماً عشق نیست. و تمام رنج‎ها و گرفتاری‎های انسان بدان جهت است که فکر نقش عشق را بازی می‌‎کند.