کلیسای انقلابی
نویسنده:
آلن گیربرانت
مترجم:
پرویز هوشمند راد
امتیاز دهید
مروری بر کتاب:
گفتوگو با پیروان ادیان ابراهیمی و همفکران سیاسی در جهان امروز، از جمله مسائلی است که مورد توجه دولت و مراکز اسلامی کشور ماست. الاهیات آزادیبخش آمریکای لاتین، از جریانهای الاهیاتی انتقادی و جدید در دنیای مسیحیت است که بر حضور دین در عرصه های اجتماعی و سیاسی تأکید میکند و ریشه های فقر در کشورهای منطقه را حکومتهای نظامی و وابسته، استعمارگران و شرکتهای چند ملیتی میداند. این الاهیات، مبارزه، آموزش و آگاهی بخشی عمومی را راه رسیدن به ملکوت عنوان میکند. نخستین گردهمایی اسقفان امریکای لاتین به سال 1889م. در زمان پاپ «لئو سیزدهم»در شهر رم ایتالیا برمیگردد. پیش از آن، چنین جلسه ای برگزار نشده و اسقفان منطقه حق نداشتند با هم جلسات مشترک بگیرند؛ همه می بایست تحت نظر حکومت فعالیت میکردند. بیش از 60 سال پس از این گردهمایی، اسقفهای آمریکای لاتین اجازه یافتند که خود مستقلاً گرد هم آیند. بدین ترتیب، در سال 1955م. اولین گردهمایی واقعی اسقفان آمریکای لاتین در ریودوژانیرو برزیل برگزار شد.
شورای دوم واتیکان، آغازگر تحولی در کلیساهای آمریکای لاتین شد و اسقفان آمریکای لاتین درصدد گردهمایی بودند که تأثیرات شورای دوم واتیکان را در منطقه بررسی و تحلیل کنند؛ اما پاپ «جان بیست و سوم» در بخشنامه ای تحت عنوان «پیشرفتهای مردمی»، که در باب مشکلات توسعه و پیشرفت در جهان سوم بود، گردهمایی اسقفان این قاره را در خصوص تأثیرات تصمیمات شورای دوم واتیکان به مصلحت ندانست؛ چراکه واتیکان از تبعات گردهمایی و تعاملات کشیشان منطقه نگران بود؛ زیرا کلیساهای منطقه عموماً با رژیمهای حاکم که عمدتاً دیکتاتوریهای نظامی وحشتناکی را ایجاد کرده بودند، هماهنگ بودند.
گزارشی که به وسیله نشریه سازمان کلیساهای کاتولیک در سال 1962م. منتشر شد، وضع کلیساهای نیکاراگوئه را چنین توصیف میکند. این وضعیت، بیانگر وضعیت مشابه کلیساهای دیگر کشورهای منطقه بود:
کشیشان در کلیساهای روستایی، تقریباً نفوذی ندارند. نکته اینجاست که نیمی از جمعیت کشور، روستایی هستند. اغلب کشیشان نیز از مردم غافلاند و از حکومت جانبداری میکنند و از واقعیت اجتماعی به دورند. اینان ضمن انتقاد آشکار از کاستروی انقلابی، هرگز راجع به رژیم منحط سوموزا بانگی برنمی آورند...
بیشتر
گفتوگو با پیروان ادیان ابراهیمی و همفکران سیاسی در جهان امروز، از جمله مسائلی است که مورد توجه دولت و مراکز اسلامی کشور ماست. الاهیات آزادیبخش آمریکای لاتین، از جریانهای الاهیاتی انتقادی و جدید در دنیای مسیحیت است که بر حضور دین در عرصه های اجتماعی و سیاسی تأکید میکند و ریشه های فقر در کشورهای منطقه را حکومتهای نظامی و وابسته، استعمارگران و شرکتهای چند ملیتی میداند. این الاهیات، مبارزه، آموزش و آگاهی بخشی عمومی را راه رسیدن به ملکوت عنوان میکند. نخستین گردهمایی اسقفان امریکای لاتین به سال 1889م. در زمان پاپ «لئو سیزدهم»در شهر رم ایتالیا برمیگردد. پیش از آن، چنین جلسه ای برگزار نشده و اسقفان منطقه حق نداشتند با هم جلسات مشترک بگیرند؛ همه می بایست تحت نظر حکومت فعالیت میکردند. بیش از 60 سال پس از این گردهمایی، اسقفهای آمریکای لاتین اجازه یافتند که خود مستقلاً گرد هم آیند. بدین ترتیب، در سال 1955م. اولین گردهمایی واقعی اسقفان آمریکای لاتین در ریودوژانیرو برزیل برگزار شد.
شورای دوم واتیکان، آغازگر تحولی در کلیساهای آمریکای لاتین شد و اسقفان آمریکای لاتین درصدد گردهمایی بودند که تأثیرات شورای دوم واتیکان را در منطقه بررسی و تحلیل کنند؛ اما پاپ «جان بیست و سوم» در بخشنامه ای تحت عنوان «پیشرفتهای مردمی»، که در باب مشکلات توسعه و پیشرفت در جهان سوم بود، گردهمایی اسقفان این قاره را در خصوص تأثیرات تصمیمات شورای دوم واتیکان به مصلحت ندانست؛ چراکه واتیکان از تبعات گردهمایی و تعاملات کشیشان منطقه نگران بود؛ زیرا کلیساهای منطقه عموماً با رژیمهای حاکم که عمدتاً دیکتاتوریهای نظامی وحشتناکی را ایجاد کرده بودند، هماهنگ بودند.
گزارشی که به وسیله نشریه سازمان کلیساهای کاتولیک در سال 1962م. منتشر شد، وضع کلیساهای نیکاراگوئه را چنین توصیف میکند. این وضعیت، بیانگر وضعیت مشابه کلیساهای دیگر کشورهای منطقه بود:
کشیشان در کلیساهای روستایی، تقریباً نفوذی ندارند. نکته اینجاست که نیمی از جمعیت کشور، روستایی هستند. اغلب کشیشان نیز از مردم غافلاند و از حکومت جانبداری میکنند و از واقعیت اجتماعی به دورند. اینان ضمن انتقاد آشکار از کاستروی انقلابی، هرگز راجع به رژیم منحط سوموزا بانگی برنمی آورند...
آپلود شده توسط:
khar tu khar
1392/08/07
دیدگاههای کتاب الکترونیکی کلیسای انقلابی