رسته‌ها

‫دیوان حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی‬

‫دیوان حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی‬
امتیاز دهید
5 / 4.6
با 31 رای
امتیاز دهید
5 / 4.6
با 31 رای
به تصحیح: غلام مجتبی انصاری
ویراستاری و بازنگری: علی‌رضا قزوه

شیخ حسین شیرازی متخلص به شهرت، ملقب به حکیم‌الممالک، طبیب و شاعر بزرگ دربار محمد شاه و فرخ‌سیر بوده است.
آبا و اجداد وی از اعراب بحرین بوده‌اند که در تاریخی نامعلوم به شیراز آمده و در آنجا ساکن شده‌اند. تاریخ تولدش معلوم نیست ولی در شیراز دیده به جهان گشوده است. وی کودکی خود را در مکاتب علوم دینی گذراند و در نوجوانی پزشکی را فراگرفت و در جوانی در شاخة طب به مهارت و شهرت فراوانی رسید و بر اثر همین شهرت پادشاهان هند به خدمت گرفتن وی را لازم دیده و از وی دعوت کردند تا به دربار آنها بیاید. پس از ورود شهرت به دربار محمدشاه، مهارت وی در طبابت سبب پیشرفت پایگاه و مقام وی در دربار شد و تا پایان عمر به عزّت و احترام کامل زندگی کرد.
سرانجام شهرت در اواخر عمر در گوشه‌نشینی و عزلت به سال 1149ق در شاهجهان آباد از دنیا رفت و در همانجا به خاک سپرده شد.
دیوان حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی، به تصحیح غلام مجتبی انصاری و با ویراستاری و بازنگری علی‌رضا قزوه، به همت مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی ایران؛ در دهلی نو؛ در بهمن 1388ش / فوریه 2010م، در قطع وزیری در 449 صفحه، به چاپ رسیده است.
ویراستار در مقدمة خود، انتخاب خوبی از اشعار شهرت کرده و در معرفی محسنات و زوایای مختلف شعر و مضمون اشعار وی مطالب مفیدی را ارائه نموده است.
مقدمة مصحّح در ابتدا با بررسی خوب و جامع اوضاع تاریخی، اجتماعی،‌ سیاسی و فرهنگی و ادبیِ عهد شاعر، بخوبی زمینه را برای ورود به بررسی احوال و آثار شاعر آماده می‌کند. در ادامه مصحح به شرح احوال شهرت، به اندازة کافی پرداخته و بر پایة ‌روشی علمی با استفاده از منابع متعدد سیر زندگی وی را بررسی کرده است.
در این تصحیح 841 غزل که بخش اعظم دیوان را تشکیل می‌دهند،‌ بر اساس ترتیب الفبای قوافی تنظیم شده‌اند و 8 مخمس، 88 قطعة کوتاه و 70 رباعی در ادامه ارائه شده است.
از اشعار اوست: مرا زلفت ز دام آزاد خواهد کرد مى‏دانم ................ولى بعد از رهایى یاد خواهد کرد مى‏دانم
بیشتر
اطلاعات نسخه الکترونیکی
تعداد صفحات:
452
فرمت:
PDF
آپلود شده توسط:
tajii
tajii
1392/03/26

کتاب‌های مرتبط

دیوان رفیع الدین لبنانی
دیوان رفیع الدین لبنانی
4.8 امتیاز
از 15 رای
مکتوبات مولانا جلال الدین
مکتوبات مولانا جلال الدین
4.6 امتیاز
از 52 رای
پنج گنج
پنج گنج
4.6 امتیاز
از 20 رای
ستاره ی تنها
ستاره ی تنها
4.5 امتیاز
از 17 رای
برای درج دیدگاه لطفاً به حساب کاربری خود وارد شوید.

دیدگاه‌های کتاب الکترونیکی ‫دیوان حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی‬

تعداد دیدگاه‌ها:
1
حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی بیشترین سالهای عمرش را در هند گذرانده و تا پایان حیات خویش در آرزوی دیدن وطن در سوز و بی تابی زیسته است. بیشتر تذکره نویسان سال ورود او به سرزمین هند را دوره پادشاهی اورنگ زیب(1068 -1118 ه) می دانند. وفات شاعر در سال 1149 ه روی داده است و چند ماده تاریخ وفات هم تصریح دارد که وی در این سال به دیار باقی شتافته است. امّا از سال ولادتش اطّلاع دقیقی در دست نیست. او در شعرهایش به موی سپید و بیماری اش نیز اشاره دارد و برخی از تذکره نگاران آورده اند که وی نیز چون امیرخسرو و بیدل روزگار هفت پادشاه را به چشم دیده است. به نظر می رسد که وی در دهة ششم قرن یازدهم و تقریبا همزمان با آغاز پادشاهی اورنگ زیب متولّد شده باشد و ورودش به هند می تواند مربوط به سال های میانه حکومت اورنگ زیب باشد، چرا که برخی از منابع نیز ورود او به هند را بعد از اورنگ زیب و همزمان با پادشاهی اخلاف اورنگ زیب همچون معظّم شاه و اعظم شاه می دانند. اگرچه این پادشاه اخیرتنها چند ماه حکومت می کند و در جنگ قدرت با برادر بزرگش (معظّم شاه) کشته می شود، امّا صاحب "سفینه هندی" و "بزم تیموریه" آورده اند که شیخ حسین شهرت و بیدل دهلوی و حاجی اسلم سالم و میرزا محمّد زمان از شاعران دربار او بودند. امّا باید دانست که صاحبان این سفینه ها دقـت لازم را برای بیان شرح حال این شاعران بخصوص بیدل نداشتند و اطلاق شاعر دربار به بیدل نه از آن روی بوده است که بیدل شعرش را وسیله درآمد کند بلکه وی به شغل پدرانش سپاهیگری علاقه داشت و پس از ازدواج در سال ۱۰۷۹ ه به جستجوی کسب معاش برآمد ، در خدمت شهزاده اعظم شاه پسر اورنگزیب ، پیوست و پیشه سپاهیگری نیاکان را تجدید کرد ، بیدل در نظر داشت موازنهً میان کار روحی و فعالیت جسمی ایجادکند. وی در دستگاه اعظم شاه به منصب پنجصدی نایل آمد و درطباخ خانه شاهزاده به حیث ناظر گماشته شد.با این وصف ورود شیخ حسین شهرت به هند می بایست قبل از آن و به طور یقین در همان دورة پادشاهی اورنگ زیب اتّفاق افتاده باشد. ضمن آن که بیدل خیلی زود دربار این پادشاه را ترک کرد و با حمایت های شکرالله خان - والی میوات- توانست خانه ای و گوشه ای دنج در دهلی برای خود اختیار کند و فارغ از مشکلات روزمره نام خود را به عنوان شاعری بزرگ جاودانه کند، امّا شیخ حسین شهرت شیرازی شغل اوّلش پزشکی دربار بود و وی در این حرفه تا بدانجا رسید که بعدها در دورة پادشاهی فرّخ سیر به وی، لقب حکیم الممالک و عنوان چهارهزاری** دادند. با این اوصاف وی شاعری را دستمایة مدح کسی نکرد و در تمام دیوانش نیز جز مدح مولاعلی(ع) و فرزندانش مدح کسی را نمی توان سراغ گرفت.
‫دیوان حکیم شیخ حسین شهرت شیرازی‬
عضو نیستید؟
ثبت نام در کتابناک