دیروزهای ما

دیروزهای ما ، مروری بر زندگی آدم هایی که جنگ هم مانع دوست داشتن هایشان نمی شود...
« آنچه آدم را پر می کند نگاه به گذشته و حسرت فرصت های از دست رفته است... او همیشه چهار نعل و به تاخت از گذشته دور شده است... کسی که از لرزش سرما بترسد ، برای زندگی ساخته نشده و همان بهتر که همه عمرش مانند حشرات از درخت آویزان باشد،او اکنون باید برگ ها را رها کند و از خواب بیدار شود...»
دیروزهای ما : ص 134

ناتالیا گینزبورگ در نوشتن این اثر از شخصیت هایی واقعی بهره گرفته است . با توجه به پیوند ژرفی که بین آدم های داستان و واقعیت های پیرامون شان برقرار است و نیز با توجه به شیوه نگارش ساده و بدون شاخ و برگ اضافی نویسنده ، می توان این اثر را زاده ی خلف نئو رئالیسم ایتالیا بشمار آورد که فرزندان دیگری چون چزاره پاوزه و الیو ویتورینی دارد.
گینزبورگ این داستان را پس از پایان جنگ جهانی دوم نوشته است و از درون شبکه ی محدود شخصیت های داستان و محیط زندگی آن ها دریچه ای به سوی جامعه ی ایتالیا گشوده است که از خلال آن می توان به روابط اعضای مختلف جامعه با هم و آن گاه حرکت همه ی آن ها علیه دشمن خارجی پی برد و نقاط ضعف و قدرت مسیری را که در شهر ( قسمت اول داستان ) و در روستا ( قسمت دوم ) برای شکست دادن دشمن خارجی پیمودند، درک کرد.
نویسنده در این اثر دنیا را با چشم دختری خردسال نگریسته است، دختری که در توفان حوادثی که به جنگ جهانی منجر شد، بدون آن که از لذت های ایام شباب بهره مند گردد، به جهان بزرگسالان پرتاب می گردد. دیدگاه نویسنده جا به جا با قهرمان داستان بر هم منطبق می شود و خواننده را با خود از رویا به واقعیت و یا به عکس، از گزارش تاریخی وقایع به دنیای خیال سوق می دهد. داستان پیوسته و موج وار پیش می رود و هنگامی که خواننده به پایان آن می رسد درمی یابد که لحظه ای از مقایسه ی شخصیت های داستان با خود و آدم های پیرامون خویش باز نایستاده است.
شخصیت های داستان و حوادث جالبی که بر آنان می گذرد فقط در چارچوب این چنین رویدادهای برق آسای زمان جنگ قابل درک است: آنانی که از برابر حقایق تلخ می گریزند و در پی نجات جان و مال خویش هستند پیش از دیگران از پا در می آیند.
ناتالیا گینزبورگ با نوشتن این اثر موفق به دریافت جایزه ادبی veillon گردید.
از تتمه کتاب

:-)
با تشکر از آپلود کننده HeadBook و توضیحات خوبتان8-)
اعجاز رمانهای بزرگ در این است که با نمایاندن جزیی از حقیقت ، از خواننده طلب می کنند تا در قلب دنیایی دیگر قرار گیرد و آن را دنیای خوود کند، و
با درک آن حقیقت جزیی بر ذخیره، معنوی خویش بیفزاید.
<<جمله دیروزان ما هر یک چراغی بود،
که ره دیوانگانی را بسوی گور روشن داشت .>>