من و تو

برگرفته از متن کتاب:
جهان رابطه ، در سه فضا ساخته می شود .
در فضای زندگی با طبیعت ، رابطه در آستانه کلام ، قرار می گیرد .
در فضای زندگی با انسان ها ، رابطه به درون کلام ، وارد می شود .
در فضای زندگی با واقعیت های روحی و معنوی ، رابطه زبان ندارد ، ولی زبان و کلام لازم را خلق می کند .

در هر یک از این فضا ها و در طی رابطه با هر تویی ، هر چند به شیوه های متفاوت ، ما به سوی توی جاویدان نظر می اندازیم و از جانب او ، نسیمی به درون می بریم . ما در روبه رویی با هر تویی ، ما توی جاویدان را ، مخاطب قرار می دهیم .
توی جاویدان ، تمام هر سه فضا را در بر می گیرد ، ولی به هیچ یک از آنها محدود نیست . او همچون خورشید یگانه ای ، در تمام این فضاها ، حضور دارد . در عین حال ، ما می توانیم هر یک از این فضاها را ، به درون تاریکی بکشانیم و از حضور توی جاویدان محروم نماییم .
وقتی فضای زندگی با طبیعت را ، به جنبه های فیزیکی و با ثبات آن ، محدود کنیم ؛ وقتی فضای زندگی با انسان ها را ، به جنبه های احساسی و تاثیر پذیری آنها ، محدود کنیم ؛ وقتی فضای زندگی با واقعیت های روحی و معنوی را ، به احقاق حقوق خویش ، محدود کنیم ، شفافیت آن فضاها ، یعنی قدرت واسطه گری آنها میان ما و توی جاویدان را ، نابود ساخته ایم . در چنان فضاهایی تجربه و بهره برداری های انسان ها امکان می یابد ، ولی آنها تاریک و بی معنا ، باقی می مانند . نام های جدیدی هم که برای این فضاها ، تعیین کرده ایم جهان هستی ، جهان عشق ، جهان عقل هر چند خیلی خوشایند هستند ، ولی هیچ اثر مثبتی ندارند .
در واقع ، جهان هستی ، فقط وقتی برای انسان واقعیت می یابد که تمام جهان را ، خانه خود بداند و بتواند داده ای هم به خالق آن خانه ، هدیه دهد .