شکست سکوت

ذوست خوب من درود بر شما.نظر شما را خواندم.نکاتی به ذهن بنده حقیر خطور کرد که که لازم دانسته آنها را در با شما و سایر دوستان در میان بگذارم
همیشه شعر هر جامعه ای بر گرفته از حوادث-اتفاقات و نشاط آن جامعه می باشد چرا که شاعر خارج از ان جامعه نمی باشد.حالا حال و هوای این روزهای ایران ما را در نظر بگیرید.چقدر نشاط اجتماعی میان ماست؟آیا صحبت کردن از شادی و خوب بودن و دم نزدن از یاس و غم طوری تظاهر کردن نیست؟از نظر روان شناخنی همیشه غم از شادی وسیع تر و زیباتر بوده برای هنرمندان(مخصوصا اهل ادبیات) به قول احمد شاملو:"نیما به دنبال راهی می گشت که بتواند دردهای درونی انسان را که در قالب شعر کلاسیک(کهن) نمی گنجید را فریاد بزند"
یا به قول فروغ فرخزاد"این درد و رنج است که می تواند روح انسان را صیقل بدهد و ذهن و احساس او را برای گفتن شعر تحریک کند"
من هم به نوعی با این نظر موافقم و عقیده دارم وقتی فردی خود را در مسیر رنج و درد جامعه و انسانهای جامعه قرار می دهد، هنگامی که می خواهد فریادی برارد آیا می تواند از (دلخوش بیهوده و عشق های کاذب و....)سخن بگوید. مسلماً نه.البته تمامی شاعرانی که در این قالب کار می کنند را نمی توان مجاب کرد که حتما اینگونه شعر بگویند(مثل سهراب سپهری که درون مایه شعرش با عرفان تلفیق شده بود)ولی باز هم وقتی نگاه عمیق تری به شعر این شاعران می اندازیم می بینیم که باز هم از این قاعده مستثنا نیستند و باز هم به نوعی از (حسرت،اندوه ودردهای آدمی) دم می زنند.
جسارت بنده رو ببخشید.
به درود
امیر عسگری

به هیچ وجه قصد تخطئه و خراب کردن کسی را ندارم و همه شعرای و ترانه سراهای این مملکت برای ما عزیز و محترم هستند و من خودم نیز چون ایرانی هستم و از همین آب و خاک اکثر اشعار و ترانه های این مرز و بوم را دوست دارم ولی همه اینها دلیل نمی شود که از نقطه نظر عقلی به قضیه نگاه نکنیم ( البته عقل ناقص اینجانب ! ) : دوستان به نظر من اینهمه غم و اندوه و استرس و فشار و ناراحتی و پریشانی که در روحیه جامعه ایرانی وجود دارد یک علت آن همین اشعار ناامید کننده و ترانه های مایوس کننده و غمگین است به تیتر و عنوان ترانه ها و اشعار و کتاب های پرفروش نگاه کنید : مرگ - طلاق - جدایی - قفس - بوف کور - سگ ولگرد - خاک سرخ خاک خونین - در سوگ فلان - در عزای بهمان - فرار . . . تم اصلی بیشتر اینها القاء غم است و رنج و مرگ و نامیدی ! و اینکه ما مجبوریم در تقدیری که برایمان نوشته شده جان بکنیم . . . ولی دوستان این یک فریب است . . . می توان تغییر کرد . . . همانگونه که اروپا پرده های اوهام و خرافات و استبداد قرون وسطی را در هم نوردید و به آزادی و پیشرفت رسید . . . فقط اشتباه بزرگ آنها این بود که خدا را از معادلات خود خارج کردند و به شما قول می دهم نتایج آن را دیر یا زود خواهند دید