خواب و خاموشی

…
بیست و سوم دی
به امیر که نگاه می‏کنم خودم را می‏بینم که دارم می‏میرم. چرا؟ برای این که در این دوستی، در وجود او چیزی را به امانت سپرده بودم که دارد نابود می‏شود؟
...
حالا دیگر از پرواز چیزی نمانده، و امیر ارسلان نامدار، اسیر قلعه‏ی سنگباران، در طلسم مادر فولاد زره، هر روز زمینگیرتر از روز پیش، در تابوت اتاق فرو می‏رود.
در ضمن فهم و شعور پادشاه ما را باش! تازه وقتی هوس داستان میکرد، امیرارسلان نامدار برایش حکایت می‏کردند. آن پادشاهمان، نقیب الممالک هم استاندال و فلوبرمان، این هم خودمان. فرموده بودند " خودمان را در آینه تماشا کردیم، خودمان از خودمان خوشمان آمد."
پانزدهم بهمن
هوای سرد، خشک و گزنده‌یی‌ست. عصر ملال‌آوری‌ست. دلم می‌خواهد سری به امیر بزنم. نمی‌دانم تعبیرش چه خواهد بود. دیدارهای پیاپی از آدم دم مرگ، بیمار را به شک می‌اندازد؟ مگر چه خبر شده؟
شانزدهم بهمن
...
باری این کنجکاوی مثل تند بادی در او می‌وزید و تا آخر عمر به این سو و آن سو می‌راندش. شرح تعرف و ترجمه رساله‌ی قشیریه را از جمله، او به من شناساند. و چاپ تازه‌ی رسالات بابا افضل آخرین هدیه‌یی بود که چندی پیش به من داد. همان وقت که فریفته‌ی فکر و زبان انسان کامل و سرگذشت دردناک عزیز الدین نسفی بود.
... عزیز الدین نسفی هم از آن سر خراسان به اقلیم پارس رانده شده بود و آواره و غریب در مسجد ابرقوه روزگار می‌گذراند، و با جماعت درویشان آن دیار از دوستی آدمی و خدا، ساخت و کار گردش افلاک و ستارگان گفت‌و‌گو‌ها می‌کرد، و گاه و بیگاه که از ستم روزگار به فغان می‌آمد می‌گفت " چه بودی اگر نبودمی"!
چقدر این عبارت به دل امیر نشسته بود...

شاهرخ مسکوب فوق العاده ست ....

پشت سر مرغ نمی خواند
پشت سر باد نمی آید
پشت سر پنجره ی سبز صنوبر بسته ست
پشت سر روی همه فرفره ها خاک نشسته ست
پشت سر خستگی تاربخ است

ممنون بابت کتاب.
ناشر:‌دفتر خاک
مارس ۱۹۹۴ - لندن
فهرست:
قصه سهراب و نوشدارو
به یادرفتگان و دوستداران
غروب آفتاب