خانه آخر

با سپاس از دوستان برای ارائه ی این کتاب در خصوص دولت آبادی تصور من این است که ابتدا باید از کلیدر خوانی آغاز کرد، این سیر خود دامنه ی مفیدی از ساختار داستان نویسی دولت آبادی است.

یادش بخیر؛ این اواخر که می رفتم دانشگاه دوستانم در اتاق شماره 6 بودند! چقدر من به طعنه بهشان گفتم اتاق 6 ی ها و طفلکها خودشان را باد کردند! این هم از عواقب کتابنخوانی دوستان.
اما در مورد اثر استاد بیهقی زمانه: سرآمد همردیفان است و مفرح شش.

قسمت زیبایی از کتاب
همیشه بهانه هایی برای زندگی هست .
در روی زمین چیز خوبی یافت نمی شود که سرچشمه اش بدی و پلیدی نباشد .
آرامش و خشنودی بشر بیرون از روح او نیست بلکه در درون خود اوست .
از رنج گریزی نیست آقا ، می ماند راه های درمان رنج های انسان .
ناچیز شماری رنج و مشقات بشری به منزله ی ناچیز شماری انسان است .
اگر یک احمق جسور با استفاده از مقام خود در برابر مردم به شما توهین کند ، آن وقت عذاب روحی را احساس خواهید کرد به خصوص اگر از چنان نفوذی برخوردار باشد که شما یقین کنید او را مجازات نخواهند کرد .
از همه بدتر و شرم آورتر این است که این زندگی مثل صحنه هی اپرا با شکوه و جلال تمام نمی شود ، بلکه پایانش تکمیل ذلت و خواری پیشین است . مردی که عمر خود را با رنج و شکنجه گذرانده ، سرانجام جز مرگی شوم و وحشت بار انتظارش را نمی کشد .