سرزمین ویران

مانده ام چرا اولین کسی هستم،که زیر این کتاب نظر می دهد!؟
چون دوست گرامی.(( این عالم نام و ننگ است)) و شما.(( جوان هستید و جویای نام .)) و
سرما از همان اغاز بر ما فرود امد
بدترین هنگام در سفر بودن
ان هم سفری چنین طولانی
سراسر مرگ و زمستان بود
سرپناهی نبود
شهرها بی رحم و ده کورها بی مهر
به راستی که روزگار سختی بود
سرانجام بهتر ان دیدیم
که شب ها در سفر باشیم
گاه به خواب کوتاه می رفتیم
با نوایی که در گوش ما می خواند
که جنون است این ، جنون

مانده ام چرا اولین کسی هستم،که زیر این کتاب نظر می دهد!؟
مردان پوک
مردان پوکیم ما !
انباشته از «پوشال»،
به هم تکیه داده ایم؛
با کلّه ای پُرکاه . . . آه !
پچ پچه می کنیم،
با صدایی خشک،
«ملال آور، تهی از معنا.»
چون باد در علفزاری خشک،
«چون پنجه های موش بر شکسته های شیشه؛»
در سرداب های خشکمان.
«قالبی بی قاب، سایه ای بی رنگ
نیروی فلج، حرکت ساکن»
مگذار نزدیک تر شوم در سرزمین رویایی مرگ
بگذار من هم لباس مبدّل به تن کنم:
موی موش، پوست کلاغ، چو بپاره در کشت زار
که به «رفتار باد» رفتار می کند!
این سرزمین مرگ است...
این سرزمین کاکتوس است،
این جا پیکره های سنگی بر پا ایستاده،
التماسِ دست های مردی مرده را می پذیرند
این جا
در پرتوی ستاره ای پریده رنگ.
زندگی هست،
چون از آنِ توست...
چنین به پایان می رسد جهان،
.
.
.
نه با انفجاری که با ناله ای....
سپاس از آپلودش رضای دوست.