خ‍ان‍م‌ دووی‍ن‍ت‍ر: ادام‍ه‌ رب‍ه‌ک‍ا ش‍اه‍ک‍ار دف‍ن‍ه‌ دوم‍وری‍ه‌

✔️ آغاز داستان:
مامورین کفن و دفن، مانند زاغان شق و رق و سیاه ایستاده بودند و صف خودروها هم در کنار کوره راه منتهی به کلیسا سیاه بود و ما، ما جمع مفلوک و ناجور هم که منتظر بودیم تابوت را بلند کنند و بر دوش بگیرند و کشیش هم پاشنه ها را ورکشند، سیاه بودیم و او هم با آن ردای بلند، زاغ سیاهی بود.
آنگاه زاغهای واقعی بناگاه از درختها و مزارع بلند شدند، مانند تکه های سوخته کاغذ از کپه های آتش، به هوا برخاستند و غارغارکنان بالای سرمان چرخیدند. در چنان روزی می بایست به گوشم صدایی نحس و دلگیر می نمود. اما چنین نشد، غارغارشان قلبم را به نشاط می آورد، همانگونه که شب پیش از آن، هنگام سحر ناله جغد و صدای مرغان دریایی قلبم را به نشاط آورده بود، و همزمان اشک در چشمانم جمع شده بود و بغض گلویم را فشرده بود. با خودم گفتم واقعی است. الان است. ما اینجاییم. وطن.
بعد نگاهم را به بالا دوختم، تابوت را دیدم. یادم افتاد...