ناسخ التواریخ: زن‍دگ‍ان‍ی‌ پ‍ی‍ام‍ب‍ر - جلد 4

به اهتمام: جمشید کیانفر

وقایع سال یازدهم هجری که سال رحلت پیغمبر خدای از این جهان است!
در سفر حجة الوداع آن ایام که رسول خدای حاضر منی بود سوره مباركه إذا جاءَ نصر الله نازل گشت پیغمبر با جبرئیل فرمود همانا مرا آگهی دهند که سفر آن جهانی بایدم کرد جبرئیل عرض کرد: وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الأولى. پس رسول خدای بسیج سفر آن جهانی را به زیادت مواظبت همی کرد و فراوان بر زبان مبارک میراند: سُبْحانَكَ اللهُمَّ اغْفِرْلِى إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ.
وقتی گفتند: یا رسول الله چون است که این کلمات را فراوان قرائت می فرمائی؟ فرمود: همانا مرا به سوی آن جهان دعوت کرده اند و سخت بگریست. عرض کردند: ای رسول خدای کریم بیگمان تو را هیچ گناه نیست پس انگیزش این گریه از بهر چیست؟ فرمود: فَأَيْنَ مَوْلُ الْمُطَّلَعَ و أَيْنَ ضَبِقُ الْقَبْرِ وظُلْمَةٌ اللَّحْدِ وأَيْنَ الْقِيمَةُ وَالْأَهْوَالُ. از این کلمات توان دانست که ممکن را با واجب و حادث را با قدیم هیچ مشابهتی و مشارکتی نیست و دیگر آنکه مردمان بدانند که رسول خدای که بهشت و دوزخ و میزان و حساب به تمامت در قبضه قدرت اوست و بازگشت همه مردمان به حضرت اوست به درگاه خداوند قاهر غالب چنین خاضع و خاشع است، و یاد از تنگی قبر و تاریکی لحد و هول قیامت میکند دیگر مردم را کی رسد که یاد از مرگ نکنند و طریق غفلت سپرند و از عصیان و طغیان بازنگردند...