خانه‌ای که وسط اتوبان است

امروز خبر درگذشت این شاعر عزیز را شنیدم و پیگیر نوشته های ایشان شدم و تعدادی از اشعار کتاب مذکور را خواندم .
خدایش رحمت کند
شاعری بس بلند پرواز با روحی بلند ، لطیف ، حساس و خسته، خسته از همه چیز و همه کس ، خسته از خود ، از جامعه و..........
این چند خط را ، اولا به احترام روح بلند و حساس این بزرگوار و ثانیا به همه دوستانی که در این دوره و زمانه مرگ آرمانخواهی و غلبه سیاهی بر سپیدی و زیبایی ،همچنان برخلاف جریان غالب بر جامعه امروزی ، به تفکر و درد دیگران نیز می اندیشند و در پاسخ به شعر زیبای این عزیز :
«..........
می ترسم
کسی
نه خودت را
بلکه دوست داشتنت را
از من بگیرد.»
با افتخار بگویم که هیچ کس نمی تواند دوست داشتن انسان های شریفی مثل شما را از ما بگیرد.

آمد چهار روز عقب تر ببینمش
آمد برای دفعه آخر ببینمش
اجزای تکه تکه ی خود را گرفته بود
از بادها..نخواست که پر پر ببینمش
آمد, نیامد, آمد, هی صبر پشت صبر
طاقت نداشتم که مکدر ببینمش
من کور بودم و اصلا..باز هم ولی
گریه امان نداد که بهتر ببینمش
این شعر را ادامه بده هرچه ممکن است
شاید یکی دو بیت جلوتر ببینمش

سلام
خوندن این مجموعه شعروبه همه توصیه میکنم

علی کریمی کلایه یکی بهترین شاعران کرج است در سالهای اخیر است.

گرچه چشمان دوربین دارم
من به این بی کسی یقین دارم