خانه‌ای که وسط اتوبان است

آمد چهار روز عقب تر ببینمش
آمد برای دفعه آخر ببینمش
اجزای تکه تکه ی خود را گرفته بود
از بادها..نخواست که پر پر ببینمش
آمد, نیامد, آمد, هی صبر پشت صبر
طاقت نداشتم که مکدر ببینمش
من کور بودم و اصلا..باز هم ولی
گریه امان نداد که بهتر ببینمش
این شعر را ادامه بده هرچه ممکن است
شاید یکی دو بیت جلوتر ببینمش

سلام
خوندن این مجموعه شعروبه همه توصیه میکنم

علی کریمی کلایه یکی بهترین شاعران کرج است در سالهای اخیر است.

گرچه چشمان دوربین دارم
من به این بی کسی یقین دارم