انسانها و خرچنگها

✔️ داستان خواننده را به یکی از مناطق غربی اطراف برزیل می برد. این منطقه فقیر نشین در مردابهای شهر بزرگ رسیف به مدد ریشه دواندن درختانی کوچک به نام سرنا بوجود می آید و جزایری مملو از گل ولای را تشکیل می دهد که برای عده ای قحطی زده، بیکار و فراریان مزارع پنبه و نیشکر حکم سرزمین را می یابد. ساکنان روبه تزاید این سرزمین همگی از یک چیز واحد رنج می برند و آن گرسنگی است.

داستان از زبان کودکی به نام زائو پائولو روایت می شود که با کنجکاوی زوایای مختلف این سرزمین مطرود را می کاود و با بیان روحیات یکایک ساکنین آن ابعاد مختلف آن مکان را به تصویر می کشد. همسایگانی که پیوندشان به یکدیگر بیش از هر چیز، مرهون گرسنگی و درد و رنج و مطرود بودن از جامعه است. در مقابل این کمبودها هر یک از این افراد تجربه ای منحصر به فرد از زندگی در میان ظلم و جنایت و حیله ها و نیرنگ ها وحق کشی ها دارد.

دراین میان، وجود مردی روشنفکر همچون "کوم" افلیج که از نگاهی ورای دیگرن رنج اطرافیانش را می بیند و بیان می دارد و با آینه ای کوچک همسایگانش را روانکاوی می کند سمبل آگاهی و نیروی عقلانی پویایی است که همچنان به بالندگی و رشد ادامه می دهد.

به موازات این دنیای سیاه و سفید با دنیایی رنگارنگ که گویا در کره ای دیگر است آشنا می شویم که یادآور دنیای اسکارلت بعد از ازدواج با رت باتلر است. مهمانی های اشرافی، خانه های مجلل، زنان زیبا و آراسته در لباس های فاخر، تضادی وحشتناک که نه تنها کراهت اختلاف طبقاتی را به خواننده القا می کند بلکه ذهن خواننده را با دردهای طبقه محروم آشنا تر ساخته ، به شناخت آنها عمق می دهد و حسی زنده و تجربه ای پویا را به ایشان ارزانی می دارد.