عقاید یک دلقک

در این چند هفته آخر،مهمترین تمرینی را که یک دلقک باید انجام دهد،یعنی تمرین حرکات صورت را انجام نداده بودم.دلقکی که اساسا با حرکات اعضای صورتش باید تماشاگر را جذب کند،می بایستی سعی کند دائما اعضای صورتش را تمرین دهد.قبلا همیشه پیش از شروع تمرین مدتی روبروی آینه می ایستادم،و در حالی که زبانم را از دهان خارج می کردم،خودم را از نزدیک نظاره می کردم تا احساس بیگانگی را از بین ببرم و به خودم نزدیکتر شوم.
بعدها دست از این کار برداشتم و بدون اینکه از عمل خاصی کمک بگیرم،حدود نیم ساعت در روز به خودم می نگریستم و این کار را آنقدر ادامه می دادم که حضور خود را نیز از یاد می بردم،از آنجایی که در من تمایلات خود ستایی وجود ندارد بارها چیزی نمانده بود که کارم به جنون بکشد.
بعد از انجام این تمرین خیلی راحت وجود خودم را فراموش می کردم،آینه را بر می گرداندم و اگر بعدا در طول روز به طور تصادفی خودم را در آینه می دیدم،وحشت می کردم:
آن کسی را که در آینه می دیدم،مردی غریبه در حمام یا آینه دستشوی منزل من بود،کسی که نمی دانستم موجودی جدی است یا مضحک،مردی با بینی دراز بسان ارواح.
آنوقت بود که از ترس تا آنجا که توان داشتم با سرعت پیش ماری می رفتم تا خودم را در چشمان او نظاره کنم تا از واقعیت وجود خویش مطمئن شوم...
از وقتی او مرا ترک کرده دیگر قادر نیستم تمرینهای صورت را انجام دهم:از این می ترسم که دیوانه شوم...
همیشه وقتی از تمرین به خانه باز می گشتم و خود را آنقدر به او نزدیک می کردم تا خودم را در چشمانش ببینم.در چشمان او کوچک و تا اندازه ای غیر قابل تشخیص می شدم،اما در عین حال خودم را می شناختم...
دیگر تمرین نکردم چون در آنجا کسی نبود که بتوانم خودم را در چشمانش باز یابم...