کاخ ژاپنی

نقاش جوان و فقیری، به علت داشتن دلی صاف و علاقه بسیار به کودکان، اجازه ورود به باغی ژاپنی را می‌یابد که همه کس قادر به دیدن آن نیست. وی در آن باغ و کاخ زیبای آن با شاهزاده‌ای کوچک به نام "تتسوئو" آشنا می‌شود که الهام‌بخش بسیاری از موضوع‌های نقاشی جوان می‌گردد. "پدرو" بیش‌تر اوقات خویش را در باغ ژاپنی و با شاهزاده خردسال، که به سختی بیمار است، می‌گذراند و همین موضوع باعث نگرانی اطرافیان وی، که به کلی از ماجرا بی‌خبرند، می‌شود...
کاخ ژاپنی قالب خود را از قصه سنتی، اعم از شرقی و غربی، و آفریقایی و آمریکای سرخ پوستی، به عاریت می گیرد. ولی ماجرایش در برزیل - در سائو پائولو - در دل مدرنیته، روی می دهد. خیلی دقیق تر در میدان جمهوری یعنی جایگاهی در خور احترام که قاعدتاً باورکردنی نیست که چشم های نویسنده توانسته باشند الهام بخش چنین غرابتهایی شوند. ژوزه مائورو ده واسکونسلوس ظواهر را به بازی می گیرد، مسخره شان می کند از ویژگی وهمی و وجود بالقوه شان آگاه است. خوشبختانه دیارش منحصراً از اوگوست کنت تغذیه نکرده است. شاهزاده کوچک داستانش ماموریتی به عهده دارد و زمانی که این سوال مطرح می شود چرا در برزیل؟ نویسنده اجازه می دهد که دلبستگی عمیقش به سرزمینش به سخن در آید: «انسان هر جا که باشد همان است که هست... آنچه اهمیت دارد دل است. در اینجا (برزیل) دل آدمی جوان تر است، بکرتر است، لمس کردن و درک کردنش آسان تر است.» رو در روی زمانی که در حال گذر است و در برابر رازهایی که در آن جای دارند ژوزه ماثوره ده واسکونسلوس، راز خود را با حالتی بسیار شعرگونه با ما در میان می گذارد.